[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๑๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพต้องขอออกจากวัดโดยสัตตาหากรณียะ ซึ่งสัตตาหากรณียะนี้ มีไว้ให้สำหรับพระภิกษุที่มีความจำเป็น จะต้องออกจากวัดในช่วงเข้าพรรษา สามารถที่จะไปได้ แต่ไปได้นานที่สุดไม่เกิน ๗ วัน

โดยที่สิ่งที่ให้ไปได้นั้นก็ประกอบไปด้วย
๑) พ่อป่วย
๒) แม่ป่วย
๓) พระอุปัชฌาย์อาจารย์ป่วย ไปเพื่อช่วยดูแลรักษาพยาบาลได้
๔) เพื่อนสหธรรมิกที่อยู่ต่างวัดกระสันจะสึก สามารถที่จะไปเพื่อห้ามปรามได้
๕) วัดพัง ไปหาทัพพสัมภาระมาเพื่อซ่อมสร้างวัด สามารถที่จะไปได้
๖) ได้รับกิจนิมนต์ ไปเจริญศรัทธา สามารถที่จะไปได้

แต่ว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้นั้น เมื่อมาถึงยุคนี้สมัยนี้ ส่วนใหญ่แล้วถ้าหากว่าเป็นในเรื่องของวัดพัง แค่เรายกหูโทรศัพท์หน่อยเดียว ก็สามารถโทรสั่งวัสดุอุปกรณ์สำหรับการก่อสร้างได้แล้ว จึงไม่จำเป็นที่จะต้องลาไปโดยสัตตาหากรณียะ

ในส่วนของเพื่อนสหธรรมิกที่อยู่ต่างวัดกระสันจะสึก พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านวินิจฉัยไว้ว่า "ถ้าอยากจะสึกก็ปล่อยให้เขาสึกไป"

เหตุที่ในสมัยพุทธกาล องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอนุญาตให้ไปเพื่อห้ามปรามพระรูปนั้นไม่ให้สึก ก็เพราะว่าถ้าท่านอยู่ต่อไปแล้วจะสำเร็จอรหัตผล เมื่อเพื่อนสหธรรมิกไปห้ามปรามแล้วท่านไม่สึก สามารถปฏิบัติธรรมต่อแล้วก็บรรลุมรรคผลได้จริง ๆ แต่สำหรับยุคนี้สมัยนี้ จะหวังในเรื่องของการบรรลุมรรคผลก็เป็นเรื่องยาก ดังนั้น...จึงไม่สมควรที่จะใช้สิทธิ์ในการลาเพื่อไปห้ามเพื่อนสหธรรมิกต่างวัดไม่ให้สึก

อีกประการหนึ่งก็คือ การไปเพื่อเจริญศรัทธานั้น ต้องได้รับกิจนิมนต์จากทางเจ้าภาพจริง ๆ ในสมัยที่กระผม/อาตมภาพยังบวชอยู่ที่วัดท่าซุง มีรุ่นน้องใช้วิธีเขียนจดหมายไปบอกทางบ้านให้นิมนต์ เพื่อที่จะได้ขออนุญาตลาไปโดยสัตตาหกรณียะ เมื่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านทราบเข้า ก็ทำการตำหนิในท่ามกลางสงฆ์เลย ว่าลักษณะอย่างนั้นไม่ใช่นิมนต์ด้วยศรัทธา ถ้าหากว่าไปถือว่าขาดพรรษา..!