[เถรี]

นิพพิทาญาณเป็นวิปัสสนาญาณขั้นสูงมาก ปฏิบัติไปถึงระดับนั้นแล้วจะเกิดความเบื่อหน่าย เบื่อหน่ายทั้งร่างกายนี้ เบื่อหน่ายทั้งสิ่งของทั้งหลายในโลกนี้ และเบื่อหน่ายแม้กระทั่งโลกนี้ ตลอดจนกระทั่งวัฏสงสารที่ยาวไกลหาต้นหาปลายไม่ได้นี้

ส่วนใหญ่แล้วพอนิพพิทาญาณเกิดขึ้นมักจะจัดการไม่ถูก ในเมื่อจัดการไม่ถูก ด้วยความที่เป็นอารมณ์เบื่อหน่ายที่เราไม่ชอบเป็นอย่างยิ่ง เราก็ไปผลักไสทิ้งไปเลย หารู้ไม่ว่าทิ้งเอาโคตรเพชรไปโดยที่ไม่เห็นคุณค่าเลย..!

ถ้าอารมณ์นิพพิทาญาณเกิดขึ้น ต้องตั้งสติและใช้ปัญญาพิจารณาว่า เราทำอะไรนิพพิทาญาณนี้ถึงเกิดขึ้นได้ ? แล้วพยายามสร้างเสริมขึ้นมาใหม่ ให้นิพพิทาญาณนั้นอยู่กับเราให้ยาวนานที่สุดเท่าที่จะยาวนานได้ เพื่อตอกย้ำตัวเราให้เบื่อจริง ๆ เพราะว่าถ้าเรายังเบื่อไม่จริง เราก็ยังไม่อยากที่จะไปให้พ้น เราก็แค่ผลักไสอารมณ์นี้ทิ้งไปเท่านั้น

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็จะเสียของดีไปโดยใช่เหตุ แต่ถ้าเราเบื่อจริง ๆ กำลังใจไม่ต้องการอะไรแล้วจริง ๆ ก็แค่ต่อท้ายนิดเดียวว่า ถ้าตายเมื่อไร เราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว การที่เราจะไปพระนิพพานได้ เท่ากับเราตัดการเวียนตายเวียนเกิดนับชาติไม่ถ้วนลงไปได้ ถ้าเปรียบกับการเวียนตายเวียนเกิดนับชาติไม่ถ้วนที่ไม่เห็นต้นเห็นปลาย การมีชีวิตอยู่แค่ชาตินี้ชาติเดียว เป็นระยะเวลาสั้น ๆ เหมือนกับกะพริบตาครั้งเดียวเท่านั้น ทำไมเราจะอยู่กับร่างกายนี้ไม่ได้ ?

เราก็จะเห็นว่าธรรมดาของการเกิดมาเป็นแบบนี้ ธรรมดาของการเกิดมาต้องเจอสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายเช่นนี้ ขึ้นชื่อว่าการเกิดมาแล้วพบกับสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายเช่นนี้จะไม่มีสำหรับเราอีกแล้ว เราต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน เมื่อเป้าหมายชัดเจนแล้ว คราวนี้ก็ภาวนาต่อไปเลย โดยเอาอารมณ์ใจเกาะพระนิพพานเป็นหลัก