[เถรี]

ฉะนั้น..ที่ผมมาเน้นพวกเราในเรื่องของการสวดมนต์ให้ถูกต้อง โอกาสที่จะถูกต้องจริง ๆ นั้นยาก เพราะว่าเราไม่ใช่คนอินเดีย ออกเสียงตามเขาแล้วจะให้ตรงเหมือนต้นฉบับนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าต้องให้ดีที่สุด ให้ชัดที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ถ้าหากว่าดีที่สุด ชัดที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ส่วนอื่น ๆ ก็จะเป็นแค่ส่วนประกอบเท่านั้น และเราจะเป็นตัวอย่างที่คนอื่นเขาเลียนแบบและทำตามอีกด้วย

เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าเราเป็นพระปฏิบัติแล้วไปดูถูกพระปริยัติ ก็จะเหมือนกับที่หลวงพ่อฤๅษีฯ บอกกับผมว่า "ถ้าแกมีเวลาก็ไปเรียนเสียหน่อย" ผมเองเป็นคนกล้าพูดนะครับ ผมกราบเรียนหลวงพ่อท่านว่า "ผมจะเรียนไปทำไมครับ ? ก็ในเมื่อแค่นักธรรมชั้นตรี เขาก็ปฏิเสธพรหมเทวดาแล้ว"

ในพุทธประวัติกล่าวว่า ฆฏิการพรหมนำเอาบริขาร ๘ มาถวายเจ้าชายสิทธัตถะตอนออกมหาภิเนษกรมณ์ เขาถามว่าฆฎิการพรหมเป็นใคร ? ถ้าคุณตอบว่าเป็นพรหม...สอบตกครับ เขาให้ตอบว่าพรหมเป็นคุณสมบัติของผู้ทรงฌานสมาบัติ อาจจะมีนักบวชหรือเจ้าลัทธิจากลัทธิใดลัทธิหนึ่งที่ทรงฌานสมาบัติ เลื่อมใสการออกบวชของเจ้าชายสิทธัตถะ จึงนำบริขาร ๘ มาถวาย

ผมกราบเรียนหลวงพ่อท่านว่า "ในเมื่อนักธรรมตรีปฏิเสธพรหมเทวดา แล้วผมจะเรียนไปทำไมครับ ?" ท่านบอกว่า "เรียนเอาไว้เป็นไม้กันหมา พระปริยัติมักจะดูถูกว่าพระปฏิบัติโง่ เพราะว่าไม่ได้ศึกษาตำรา แกไปเรียนให้พวกนั้นรู้ว่าแกเก่งกว่า"

แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ครับ ความหมายอีกอย่างหนึ่งของหลวงพ่อท่านก็คือ ปริยัติกับปฏิบัตินั้นต้องไปด้วยกัน ปริยัติเหมือนกับแผนที่ ปฏิบัติเหมือนกับการเดินทางจริง ถ้าหากว่ามีแผนที่อยู่ เราจะเดินทางพลาดได้ยาก แต่ถ้ายึดติดแผนที่มากจนเกินไป คุณก็จะไปได้ไม่ถึงไหน เพราะแผนที่เป็นแค่เส้นขีดเท่านั้น แล้วถ้าหากว่าคุณไปแล้วไม่มีเส้นขีดถนน เป็นภูเขา เป็นแม่น้ำ เป็นป่าไม้ขึ้นมา ก็ไม่กล้าเดินต่อ เพราะว่าไม่ใช่เส้นที่ขีดเอาไว้