[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๙ มีนาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ เป็นวันที่เสียเวลาในการซ่อมรถ และซ่อมแล้ว จ่ายเงินแพงแล้ว ก็ยังไม่ได้ดีอีกตามเคย

เหตุการณ์นี้ทำให้นึกถึงหลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ตรัสว่า สัพเพ สังขารา อนิจจาติ สังขารทั้งหลายมีความไม่เที่ยงเป็นปกติ คำว่า ไม่เที่ยง ในที่นี้ก็คือคงอยู่ไม่ได้ มีการเปลี่ยนแปลงแปรปรวนไปอยู่ตลอดเวลา พูดง่าย ๆ ว่าก้าวเข้าไปหาความเสื่อม ดังที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสว่า วะยะ ธัมมา สังขารา สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา

ในเมื่อรถยนต์ใช้งานมาหลายปี ถึงเวลาแล้วบริษัทเขาก็ต้องให้เราหารถใหม่ ไม่เช่นนั้นเขาก็จะขายของใหม่ไม่ได้ จึงได้กำหนดให้วัสดุทุกอย่างต้องชำรุดทรุดโทรมไปตามเวลา

แม้กระทั่งของที่แพงมหาศาลอย่างเครื่องบินรบเอฟ ๑๖ ซึ่งบ้านเรามีอยู่ทั้งหมดแค่ฝูงเดียวเท่านั้น ก็ยังมีค่าเสื่อมสภาพประมาณชั่วโมงละ ๓๐,๐๐๐ บาท..! ซึ่งตรงจุดนี้ฟังแล้วน่าตกใจ คำว่า ค่าเสื่อมสภาพ ในที่นี้ก็คือ เมื่อได้ชั่วโมง ได้วัน ได้เดือน ได้ปี จะต้องเปลี่ยนอะไหล่ตัวไหนบ้าง ถึงไม่ได้ใช้งานเลยก็ต้องเปลี่ยน เพราะว่าความเสื่อมสภาพจะมีอยู่ตามปกติ ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะทำให้ไม่สามารถใช้งานได้เต็มสภาพอย่างหนึ่ง และอาจจะเกิดอุบัติเหตุอันตรายได้อย่างหนึ่ง

อย่างเมื่อวานนี้ที่กระผม/อาตมภาพเดินทาง กว่าจะถึงที่พักก็ต้องหยุดทุก ๆ ประมาณ ๑๐ นาทีต่อครั้งหนึ่ง เพราะว่าระบบของรถรุ่นใหม่ ๆ นั้น เมื่อรวนขึ้นมาแล้วก็จะตัดระบบการทำงาน ถ้าไม่สามารถที่จะยกเลิกระบบที่เขาตัดได้ ก็ไม่สามารถที่จะทำให้รถวิ่งต่อไปได้

ตรงจุดนี้ถ้าบอกไปแล้วก็เป็นความเมตตาของท่านที่ซื้อหารถยนต์ให้ ก็คือต้องการให้กระผม/อาตมภาพได้รถใหม่ที่ใช้งานสะดวก จึงซื้อรถที่เป็นระบบอัตโนมัติทั้งคันมาให้ ซึ่งนอกจากจะไม่ได้ช่วยอะไรมากแล้ว ถึงเวลารวนขึ้นมา ก็ยังทำให้ความเสียหายนั้นต่อเนื่องไปทุกระบบ และที่แน่ ๆ ก็คือ รถยนต์คันนั้นจะแพงขึ้นมาอีกห้าหกแสนบาทโดยใช่เหตุ ก็เพราะระบบอัตโนมัติทั้งหลายซึ่งเหมาะสำหรับท่านที่ขี้เกียจนั่นเอง..!

ตรงจุดนี้ความหวังดีของญาติโยมนั้น บางทีก็อาจจะทำให้เกิดอันตรายแก่เราอย่างไม่รู้ตัว อย่างเช่นว่า ถ้าหากว่ารถตกลงไปในน้ำ ระบบไฟฟ้าหยุดทำงานทั้งหมด เราก็ไม่สามารถที่จะเปิดประตู หน้าต่าง เพื่อหนีออกจากรถมาเพื่อให้พ้นอันตรายได้ เป็นต้น

กระผม/อาตมภาพคิดว่าจะพยายามยื้อใช้รถเก่าคันนี้ไปให้นานที่สุด ก็คืออย่างน้อยต้องให้ได้อีกสัก ๒ ปี เพื่อให้ระบบรถไฟฟ้า (EV) ที่จะมาถึงบ้านเรานั้น พัฒนาไปจนถึงในระบบที่ชาร์จไฟครั้งหนึ่ง สามารถวิ่งไปได้อย่างน้อย ๆ ก็ ๔๐๐ - ๕๐๐ กิโลเมตตร ไม่เช่นนั้นแล้วก็ไม่สามารถที่จะไปกลับได้ต่อการออกงานครั้งหนึ่ง

ตรงจุดนี้นั้นทางวัดท่าขนุนได้ตั้งใจไว้ตั้งใจปีก่อนโน้น ว่าจะทำสถานีสำหรับชาร์จรถไฟฟ้าไว้ที่วัดของตนเอง แต่เนื่องจากว่าเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ได้ระบาดขึ้นมาเสียก่อน ทำให้ต้องใช้สถานที่บริเวณนั้นทำเป็นโรงพยาบาลสนาม เพื่อดูแลญาติโยมทั้งหลายที่เจ็บไข้ได้ป่วย ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เลยทำให้เรื่องของสถานีชาร์จรถไฟฟ้าต้องช้าลงไปอีกระยะหนึ่ง