[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๑๓ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ วันศุกร์ที่ ๑๓ หากเป็นเรื่องของความเชื่อโชคลางแบบฝรั่งก็นับว่าเป็นวันร้ายสุด ๆ..! ประมาณ "วันมรณะ" ของโหราศาสตร์ไทย เนื่องจากว่าเป็นวันสิ้นพระชนม์ของพระเยซูคริสต์ แต่ว่าเลข ๑๓ กับคนไทยนั้นกลับมีแต่สิ่งที่ดี อย่างเช่นว่าเทศน์มหาชาติก็มี ๑๓ กัณฑ์ ธุดงควัตรก็มี ๑๓ ประการ เป็นต้น

ในเรื่องของความเชื่อนั้น ถ้าหากว่าบุคคลที่เป็นพระโสดาบันขึ้นไป ท่านจะเชื่อกรรม เชื่อการส่งผลของกรรม เชื่อว่าทุกรูปทุกนามมีกรรมเป็นของตน และเชื่อการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ส่วนที่ต่ำกว่านั้น ก็อดไม่ได้ที่จะต้องเชื่อมงคลภายนอกอยู่บ้าง เพียงแต่ว่าสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ขึ้นอยู่กับใจของเรา ดังในพระบาลีที่ว่า มโนเสฏฐา มโนมยา สูงสุดก็ที่ใจ สำเร็จก็ที่ใจ

อย่างเช่นบางคนโดนหมอดูทักมาว่า ชื่อเป็นกาลกิณี ไม่เป็นคุณแก่ตัวเอง ความจริงแล้วชื่อไม่ได้เป็นอะไร แต่ว่าสิ่งที่เป็นคือกำลังใจของเราที่ไปย้ำคิดย้ำทำว่า "ไม่ดี..ไม่ดี..ไม่ดี" ในเมื่อใจของเราคิดแต่ในสิ่งที่ไม่ดีแบบนั้น จึงก่อให้เกิดผลไม่ดีขึ้นมาตามหลักมโนมยา คือสำเร็จด้วยใจ

กระผม/อาตมภาพเองไม่ได้เชื่อในเรื่องของโชคลางแบบนี้ อย่างที่โบราณบอกว่า "เขม่นตาซ้าย ร้ายจะมา เขม่นตาขวา ลาภจะมา" กระผม/อาตมภาพบอกว่า "เขม่นตาซ้าย ลาภใหญ่จะมา เขม่นตาขวา ลาภใหญ่ยิ่งกว่านั้นจะมา" เป็นต้น ดังนั้น..ถ้าหากว่าเราคิดดี พูดดี ทำดี ต่อเนื่องไปเป็นระยะเวลาหนี่ง คุณงามความดีที่เราสั่งสมเอาไว้ ก็จะส่งผลดีให้แก่เราโดยส่วนเดียว

ดังนั้น..เรื่องของมงคลภายนอกจึงไม่ใช่สิ่งที่ยั่งยืน มงคลเหล่านี้นั้นมีการถกเถียงกันตั้งแต่พรหม เทวดา ลงมาจนถึงมนุษย์ ต่อเนื่องกันมาเป็นระยะเวลาที่ยาวนานมาก จนกระทั่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราได้อุบัติขึ้น เหล่าพรหมเทวดาทั้งหลายรู้ว่า องค์พระสัพพัญญูได้อุบัติขึ้นในโลกแล้ว จึงได้ส่งตัวแทนมากราบทูลถามถึงมงคลที่แท้จริงว่า "สิ่งหนึ่งประการใดจึงจะจัดเป็นมงคลแท้ ?"