[เถรี]

ในเรื่องของชั้นประถมและชั้นมัธยมนั้น กระผม/อาตมภาพให้ทุนเด็กดี ก็คือบังคับข้อแรกเลย ว่าต้องมีความประพฤติดี ตรงจุดนี้ครูบาอาจารย์ที่เป็นผู้คัดเลือก ก็จะต้องพยายามหาเด็กที่มีความเหมาะสมกับทุนมาให้ได้

ส่วนทุนการศึกษาระดับอุดมศึกษานั้น กระผม/อาตมภาพให้ทุนเด็กเก่ง จึงต้องให้สอบชิงทุนเข้ามา เพราะว่าเด็กเก่งนั้น โอกาสที่จะเรียนจบการศึกษามีมากกว่า

แต่ว่าปีนี้ก็มีทุนการศึกษาพิเศษอยู่ ๒ ทุน ทุนหนึ่งก็คือนางสาวกมลชนก แก้วกอง ซึ่งได้รับอุบัติเหตุทางรถยนต์ จนต้องพักรักษาตัว ทำให้ขาดการศึกษาไป ๑ เทอม จนเรียนไม่ทันเพื่อน จึงต้องเรียนช้ากว่าคนอื่น แต่กระผม/อาตมภาพถือว่าเป็นเหตุสุดวิสัย จึงมอบทุนการศึกษาให้ไปตามปกติ

อีกทุนหนึ่งนั้นเป็นทุนของเด็กต่างด้าวที่ไม่มีนามสกุล คือ นางสาวกล้วย สามารถได้ทุนเข้าเรียนตรงที่สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ แต่ว่าในเมื่อไม่มีนามสกุล ไม่มีบัตรประชาชน ไม่สามารถที่จะกู้ยืมกองทุนการศึกษาได้ เมื่อท่านผู้อำนวยการโรงเรียนทองผาภูมิวิทยา นายยงยุทธ สงพะโยม มาเรียนปรึกษา กระผม/อาตมภาพจึงให้นางสาวกล้วยรับทุนการศึกษาเป็นกรณีพิเศษ ทุนละ ๓๐,๐๐๐ บาท จนกว่าจะจบหลักสูตร ๔ ปีเช่นกัน

ตรงจุดนี้ เมื่อเรียนจบมาแล้วก็ไม่มีพันธะผูกพันใด ๆ ทั้งสิ้น เด็กนักเรียนของเราจะไปทำงานที่อื่นก็ดี หรือว่าจะกลับมารับใช้ชุมชนของตนเองก็ตาม แล้วแต่จิตสำนึกของเหล่าท่านทั้งหลายเอง

เพียงแต่ว่าสิ่งหนึ่งที่จะติดกายติดใจของเขาทั้งหลายเหล่านั้นไปก็คือว่า จิตสำนึกที่รู้สึกอยู่เสมอว่า ตนเองเรียนจบมาได้ก็เพราะวัด เมื่อถึงเวลาก็ย่อมเข้าวัดเข้าวามาทำบุญใส่บาตร สร้างกุศลใส่ตัว หรือว่าบอกกล่าวแก่ลูกหลานของตนเองว่า วัดวาอารามนี้ หลวงพ่อท่านนี้ มีบุญคุณในการส่งพ่อส่งแม่เรียนจนจบการศึกษา ทำให้มีอาชีพทำมาหากิน สามารถเลี้ยงดูพวกลูก ๆ ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ความรู้สึกที่ดีของบรรดาเด็ก ๆ ก็จะมีต่อวัดวาอาราม จนเกิดความผูกพันจากรุ่นสู่รุ่นไปโดยปริยาย

ตรงจุดนี้นั้น กระผม/อาตมภาพได้รับการสนับสนุนจากญาติโยมทั้งหลายที่ทำบุญมาแล้ว ก็ตอบแทนคืนไปในลักษณะของการตอบแทนสังคม เมื่อเราได้ทำการตอบแทนสังคมไป ก็จะก่อให้เกิดความผูกพันรักใคร่สามัคคีขึ้นในชุมชน

เมื่อเป็นเช่นนั้น บ้าน วัด โรงเรียน และส่วนราชการ ก็จะมีความสามัคคีกลมเกลียวเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน สร้างความเหนียวแน่นให้เกิดขึ้นในชุมชน ถ้าทุกชุมชนสามารถทำอย่างนี้ได้ บ้านเราเมืองเราก็จะมีความสุขความเจริญ สามารถพึ่งพาตนเอง พึ่งพากันเองในชุมชน โดยไม่ต้องไปพึ่งพาสิ่งอื่นประการใดจากภายนอก

สำหรับวันนี้ ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๒๘ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)