[เถรี]

เมื่อกำลังของสมาธิทรงตัว สภาพจิตนิ่งสงบ เราก็เอากำลังสมาธินั้นมาพินิจพิจารณาให้เห็นว่า ร่างกายของเราก็ดี ร่างกายของคนอื่นก็ดี ร่างกายของสัตว์อื่นก็ดี มีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงไปในท่ามกลาง และสลายไปในที่สุด ระหว่างที่ดำรงชีวิตอยู่ มีความทุกข์อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ขึ้นชื่อว่าการเกิดมามีร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์เช่นนี้ เราไม่พึงปรารถนาอีกแล้ว เราต้องการอย่างเดียวคือพระนิพพาน

แล้วเอากำลังใจสุดท้ายเกาะภาพพระ หรือว่าเกาะพระนิพพานเอาไว้ ซักซ้อมไว้อย่างนี้ทุกวันก็คือ ทบทวนศีลให้บริสุทธิ์ ซักซ้อมการเข้าออกของฌานสมาบัติให้คล่องตัว และใช้ปัญญาพิจารณาให้เห็นความเป็นจริงของร่างกายนี้และโลกนี้

ที่สำคัญที่สุดก็คือช่วงท้าย เราต้องมีวิมังสา ไตร่ตรองทบทวนอยู่เสมอว่า เราทำอะไร ? เพื่ออะไร ? ทำไปถึงไหน ? ห่างจากเป้าหมายใกล้ไกลเท่าใด ? ปัจจุบันนี้ยังตรงต่อเป้าหมายหรือไม่ ? ถ้าท่านทั้งหลายตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติแบบนี้ ก็จะมีความก้าวหน้าขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งท้ายสุด ก็สามารถที่จะหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน

ดังนั้น...ในส่วนที่มาบอกกล่าวในวันนี้ ก็คือญาติโยมมักจะขาดสติ ลืมไปว่าเราตั้งใจทำความดีเพื่ออะไร ? มีเป้าหมายอย่างไร ? จึงต้องมาทบทวนให้ทุกคนได้ทราบ และขณะเดียวกัน ก็กล่าวถึงวิธีการที่เราจะไปถึงเป้าหมายเหล่านั้น เป็นการตอกย้ำให้ท่านทั้งหลายที่ทำถูก ได้มั่นใจในหนทางของตน ส่วนท่านที่ทำผิด ก็จะได้ปรับแก้ให้เข้ามาสู่หนทางที่ถูกต่อไป

ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณร และเจริญพรแก่ญาติโยมทุกท่านไว้แต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๓๑ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)