[เถรี]

ผมเคยเปรียบเอาไว้ว่า เหมือนอย่างกับคนสองคนเดินมาพร้อมกัน หกล้มพร้อมกัน คนหนึ่งลุกได้ก็เดินไปเลย อีกคนหนึ่งมัวแต่นั่งคร่ำครวญอยู่ "เจ็บเหลือเกิน ปวดเหลือเกิน เดินทางมาไกลขนาดนี้ไม่น่าพลาดเลย" สองคนนี้ใครจะได้ระยะทางที่ไกลกว่ากัน ? ก็ต้องเป็นคนที่ลุกเดินไปเลย แต่คราวนี้การที่เราจะทำอย่างนั้นได้ นอกจากสมาธิทรงตัวแล้ว ปัญญาต้องเกิดจริง ๆ ต้องเห็นว่าธรรมดาของโลกเป็นเช่นนั้น ธรรมดาของคนที่เป็นปุถุชนหนาแน่นไปด้วยกิเลส ย่อมมีกาย มีวาจา มีใจแบบนั้น ในเมื่อธรรมดาเป็นแบบนั้น ก็ช่างมันเถอะ..!

ฉะนั้น...สิ่งที่พวกเราทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสามเณร หรือฆราวาส จำเป็นจะต้องหาให้เจอในการปฏิบัติธรรมของเรา ก็คือคำว่า"ธรรมดา" และคำว่า "ช่างมัน" ถ้าหาสองคำนี้เจอ สามารถใช้ได้ตลอดทั้งชาตินี้ ชาติหน้า ยันเข้าพระนิพพาน เพราะว่าทั้งสองคำนี้ รวมเอา ศีล สมาธิ ปัญญา ทั้งหมดไว้ด้วยกัน

เมื่อเห็นธรรมดาก็ปล่อยวาง ไม่ไปเก็บมาแบกเอาไว้ ในเมื่อไม่แบก ก็ไม่หนัก ไม่เครียด สิ่งทั้งหลายก็กระทบใจของเราไม่ได้ หรือถ้าหากว่ายังปล่อยวางได้น้อย ก็กระทบใจของเราได้น้อย ถ้าปล่อยวางได้มาก ก็ไม่กระทบใจของเราเลย

ความจริงจะพูดถึงสถานการณ์โลก ทำไมเลี้ยวมาตรงนี้ได้ก็ไม่รู้ ? ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่พระหรือครูบาอาจารย์ท่านต้องการจะบอกกล่าว ไม่ว่าจะกับพระภิกษุสามเณรและญาติโยม ทั้งที่อยู่ในที่นี่และอยู่ทางบ้าน ให้รู้ไว้ว่าสิ่งที่ท่านทั้งหลายโดนในระหว่างที่เป็นคนดี จริง ๆ แล้วเป็นเรื่องที่โดนทุกคน และเป็นข้อสอบที่เราจะต้องสอบผ่านให้ได้ ถ้าสอบผ่านได้เมื่อไร ความมั่นคงในใจของเราจะมีมากขึ้นไปเรื่อย ๆ แล้วจนท้ายที่สุดก็ปล่อยวางทุกอย่าง เลิกปรุง เลิกแต่ง ถ้าถึงตอนนั้น คำว่าพระนิพพานก็ไม่ได้ไปไหน อยู่เต็มในหัวจิตหัวใจของเรานี่เอง การที่เราจะหมดกิเลสเข้าสู่พระนิพพาน ก็เป็นเรื่องที่ไม่เกินที่จะหวัง ขอฝากข้อคิดไว้กับทุกท่านแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสที่ ๒๐ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)