[เถรี]

เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องยาก ถ้าท่านทั้งหลายสนใจ ต้องศึกษาไปทีละอย่าง อย่าไปโลภมากกวาดมั่วไปหมด เอาอย่างเดียวก่อน ถ้าสมมติจะเล่นวัตถุมงคล ก็เนื้อดิน ชิน ผง เลือกเอาสักอย่างหนึ่ง แล้วพยายามศึกษาว่า ลักษณะเนื้่อหาเป็นอย่างไร ผ่านระยะเวลายาวนานไปแล้ว เกิดปฏิกิริยาอะไรที่เป็นเอกลักษณ์

ถ้าหากว่าเป็นวัตถุมงคลของกรุ หรือของพระเกจิอาจารย์ แต่ละชนิดมีพิมพ์ทรงอย่างไร มีตำหนิอย่างไร ขนาดนั้นสมัยนี้ก็ยังโดนชนิดที่ว่า "ปาดคอเซียน" กันเยอะ เพราะว่าสมัยนี้ถอดบล็อกกันด้วยคอมพิวเตอร์ พวกตำหนิเล็ก ๆ น้อย ๆ บางทีสามารถทำได้ ก็ต้องดูส่วนประกอบอื่น อย่างเช่นว่าพวกเนื้อโลหะได้อายุหรือไม่ รอยปั๊ม รอยตะไบ แล้วค่อยไปประกอบกับตำหนิด้วย ก็ต้องบอกว่ายิ่งมาก็ยิ่งยากขึ้น ยุคนี้สมัยนี้ถ้าหากว่าใครสนใจ ก็ต้องใช้ความพยายามมากกว่ายุคก่อน

ผมเคยถามหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงว่า พวกที่เล่นวัตถุมงคลนี้มีโทษไหมครับ ? ท่านบอกว่า ถ้าเขามีใจเคารพจริง ๆ ก็ได้เปรียบ เป็นการปฏิบัติในพุทธานุสติ สังฆานุสติ เพราะว่าส่องอยู่ทุกวัน แต่ถ้าหากว่าไม่มีความเคารพ อย่างเช่นว่าเอาวัตถุมงคลไปแบกับดินขาย ถ้าอย่างนั้นก็จะเกิดโทษแก่ตัวเอง เพราะว่าเป็นการปรามาสพระรัตนตรัย เป็นต้น

ถ้าหากว่าใครสนใจก็ค่อย ๆ ศึกษาไป แต่อย่าลืมงานหลักของเรา ก็คือเรื่องของ ศีล สมาธิ ปัญญา ในเมื่อสนใจเรื่องแบบนี้ ก็ต้องตีเข้ามาให้เข้ากรอบไตรสิกขาให้ได้ ถ้าพระเครื่องเป็นรูปพระพุทธก็คือพุทธานุสติ ถ้าเป็นรูปพระสงฆ์ก็คือสังฆานุสติ เป็นต้น ถ้าอย่างนี้ถึงบอกว่า เรียนหรือว่าศึกษาเกี่ยวกับวัตถุมงคลแล้วก่อให้เกิดประโยชน์อย่างแท้จริง ไม่อย่างนั้นก็ได้แค่พุทธานุภาพหรือไม่ก็ได้แค่ของดีเอาไว้อวดคนอื่นว่าเรามีเท่านั้นเอง

ขอเรียนถวายทุกท่านคร่าว ๆ ไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณมากครับ


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๑๘ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)