[เถรี]

พวกเราเองรู้สึกว่าเราอยู่กันสบาย แต่คนอื่นอยู่แล้วจะอึดอัดใจ ท่านทั้งหลายที่เรียนนักธรรมชั้นตรีมาแล้ว อ่านในวินัยมุข เล่ม ๑ ก็จะเห็นว่า บุคคลที่ไม่ปฏิบัติในพระธรรมวินัยย่อมเกิดวิปฏิสาร คือความเดือดเนื้อร้อนใจเอง เพราะว่าศีลไม่เท่ากับเพื่อน ในเมื่อเดือดเนื้อร้อนใจเอง ท้ายสุดก็อยู่ไม่ได้ ท่านถึงได้เปรียบว่า พระธรรมวินัยนี้เปรียบเสมือนกับทะเล คลื่นทะเลย่อมมีปกติซัดซากศพเข้าสู่ฝั่งเสมอ

เราทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสามเณร แม่ชี ตลอดจนกระทั่งฆราวาสนักปฏิบัติธรรม เราต้องคอยระมัดระวังตัวเองไว้เสมอ อย่าให้พลาดแล้วกลายเป็นซากศพที่โดนซัดขึ้นสู่ฝั่ง ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะเป็นอย่างวันนี้ ที่พระภิกษุชื่อดังไปสารภาพกับเจ้าคณะปกครอง ในเรื่องที่ไปขี่เรือกล้วย ไปเล่นน้ำตก แล้วก็ต้องไปแสดงคืนอาบัติที่ทำอาการประหนึ่งฆราวาส

การแสดงอาการประหนึ่งฆราวาส เขาปรับแค่ไม่เอื้อเฟื้อพระวินัย คือโดนปาจิตตีย์เท่านั้น คำว่าโดนปาจิตตีย์เท่านั้น ถ้าหากว่าญาติโยมที่ไม่มีความรู้ทางพระธรรมวินัย ก็ไม่รู้ว่าหนักเบาแค่ไหน ? ก็คือเป็นอาบัติที่สามารถสารภาพผิด แล้วก็คืนความบริสุทธิ์ให้กับตนเองได้

แต่คนเรามักจะเข้าใจผิด พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงท่านบอกเอาไว้ว่า การแสดงคืนอาบัติเหมือนอย่างกับเราเป็นแผล เมื่อสารภาพบาป แผลนั้นหยุดการลุกลาม ก็คือไม่เน่าลามต่อไป แต่ถ้าพลาดอีกก็เป็นแผลอีก พลาดอีกก็เป็นแผลอีก คนที่มีแผลเน่าทั้งตัว ท่านถามว่าคนจะรังเกียจไหม ? ต่อให้คนไม่รังเกียจ เพื่อนพระก็รังเกียจ ดังนั้น..พวกเราจะทำสิ่งหนึ่งประการใดจึงต้องระมัดระวังอยู่เสมอ

เมื่อวานนี้มีพรรคพวกส่งคลิปวิดีโอมาให้ พระภิกษุรูปหนึ่ง น่าจะเป็นอดีตนักฟุตบอลเก่า เดาะฟุตบอลเตะอัดกับกำแพงวัด ซ้ายขวา..ซ้ายขวา..! เก่งแล้วก็คล่องมาก มีการถ่ายคลิป หัวเราะกันสนุกสนาน กระผม/อาตมภาพถามคนส่งให้ว่า "ก่อนที่มันจะเตะฟุตบอลกับก่อนที่มันจะถ่ายคลิป มันเคยใช้หัวแม่ตีนคิดบ้างหรือเปล่าว่าจะเกิดอะไรขึ้น ?" สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ จะเล่นสนุกอะไร ก็ไม่ควรที่จะมีการถ่ายคลิปแล้วเผยแพร่ออกสื่อโซเชียล เพราะว่าเราเป็นพระภิกษุสามเณร เป็นปูชนียบุคคลที่คนเขาให้ความเคารพนับถือ