[เถรี]

ดังนั้น..เรื่องของสมาธิจึงเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะทางโลกหรือว่าทางธรรม บางท่านอาจจะเห็นว่าในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ท่ามกลางการประท้วงของคนหมู่มาก ทางผู้บังคับบัญชาตามสายงานต้องส่งกระผม/อาตมภาพลงไปเสมอ เพื่อที่ทำอย่างไรจะให้ผลการเจรจากับชาวบ้าน ที่กำลังปะทุอารมณ์ออกมาให้ดีที่สุด และเป็นไปตามความต้องการของผู้บังคับบัญชาคณะสงฆ์ให้มากที่สุด มิหนำซ้ำยังสำเร็จทุกครั้ง ก็เพราะว่าในเรื่องของกำลังใจ ซึ่งประกอบไปด้วยกำลังสมาธินั่นแหละ ในเมื่อกำลังใจสูงกว่า เราจะปั้นจะแต่งอย่างไร เขาก็ต้องคล้อยตามไปอยู่ดี

แต่ว่าท่านต้องเข้าใจนะครับว่า กำลังใจที่ว่านี้หมายถึงสัมมาสมาธิ ถ้าไปเจอท่านที่เคยชินกับมิจฉาสมาธิ ถ้ากำลังเราน้อยก็สู้ไม่ไหวนะครับ เพราะว่าในส่วนของมิจฉาสมาธิ ก็เป็นสมาธิเหมือนกัน ได้รับการซักซ้อมมาด้วยความชำนาญในการทำชั่วเหมือนกัน ถ้าความเชี่ยวชาญชำนาญของเราไม่เทียบเท่ากับเขา ก็แพ้เขาได้ง่าย ๆ

ทำไมบางคนเดินผ่านเจ้าพ่อซุ้มมือปืนแล้วต้องสั่นไปทั้งตัว ? ก็เพราะว่ากำลังใจสู้เขาไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เราก็รู้อยู่ว่าคนนี้ทำชั่วสารพัด ก็แปลว่าแม้จะเป็นสัมมาสมาธิ ก็ขาดการฝึกซ้อมให้เชี่ยวชาญและคล่องตัวไม่ได้ ขาดเมื่อไร แพ้ทันที ไม่ใช่ว่า "ธรรมะต้องชนะอธรรม" เสมอไป คนจีนเขามีภาษิตว่า "ธรรมะสูงหนึ่งเชียะ อธรรมะสูงหนึ่งวา" ไอ้สิบนิ้วฟุตกับวาหนึ่งนี่ต่างกันมหาศาลเลย

จึงเป็นเรื่องที่ท่านทั้งหลายต้องตระหนักให้ดีว่า ทุกวันนี้ที่ยากลำบากกันอยู่ ไม่สามารถเอาชนะกิเลสได้สักที เกิดขึ้นจากอะไร ? ก็เพราะว่าพวกเราประมาท ขาดการสร้างอารมณ์ความดีให้ต่อเนื่อง ประมาท..ขาดการฝึกซ้อมให้เชี่ยวชาญ