[เถรี]

เมื่อนำทุกคนไปพระนิพพานได้แล้ว ก็ให้รักษาใจเอาไว้ตรงจุดนั้น มีอะไรอยากรู้ก็กราบเรียนถามองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเอาเอง ตัวเองก็ไปสอนกลุ่มอื่นต่อ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นกลุ่มที่โดนทอดทิ้งเหมือนเดิม ปรากฏว่าทุกกลุ่มที่เข้าไป สามารถที่จะยกใจของตนเองขึ้นสู่พระนิพพานได้ อาจจะเป็นเพราะว่ากระผม/อาตมภาพรู้ว่า ตอนนี้กำลังใจของเขาอยู่ในระดับไหน จึงสามารถที่จะบอกได้ถูกต้อง

โดยเฉพาะมีอยู่ท่านหนึ่ง ฝึกกรรมฐานสายอื่นมา คือฝึกมาในสายธรรมกาย ไม่ได้มาเริ่มด้วยมโนมยิทธิ ขณะที่คนอื่นตอบคำถามตามที่กระผม/อาตมภาพตะล่อมกำลังใจเพื่อจะให้ยกจิตขึ้นไปสู่พระนิพพาน เขามีความสุขอยู่กับการกำหนดภาพพระในลูกแก้วของตนเอง ไม่ยอมพูดไม่ยอมจากับใคร จนกระทั่งอีก ๔ คนไปรออยู่ที่พระนิพพานหมดแล้ว ถึงมีโอกาสหันมาถามเขาว่า "ภาพพระในลูกแก้วยังชัดเจนแจ่มใสดีใช่ไหม ?" เขาถึงได้หลุดปากออกมาคำแรกว่า "ใช่"

กระผม/อาตมภาพถึงได้บอกว่า "พระพุทธเจ้าไม่ได้อยู่ที่ไหน นอกจากอยู่บนพระนิพพาน เมื่อเห็นพระองค์ท่านคือคุณอยู่กับพระองค์ท่าน เมื่อคุณอยู่กับพระองค์ท่าน คือคุณอยู่บนพระนิพพาน ให้ตั้งใจน้อมจิตกราบลงไปตรงนั้น" เขาร้องไห้โฮอยู่ตรงนั้นเอง ก็ไม่นึกว่าการไปพระนิพพานจะง่ายแบบนี้

แต่เมื่อไปรายงานยอดว่าวันนี้สอนไปพระนิพพานได้ ๑๙ คน โดนบรรดารุ่นพี่ดุเอาว่า "จะเก่งเกินไปไหม ?" เพราะแต่ละคนสอนได้ ๒ คน ๓ คนก็เก่งมากแล้ว พอการสอนครั้งต่อไปก็เลยมีรุ่นพี่รุ่นป้ามาแอบฟัง แล้วก็ไปสรุปกันเองว่า "ไอ้ตี๋เล็กมันสอนโดยที่ไม่ตัดขันธ์ ๕ เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาคนไปพระนิพพานได้" กระผม/อาตมภาพก็มานั่งคิดว่า การที่เราบอกเขาว่า "ต่อให้ตายลงไปตอนนี้เราก็ยอม เพื่อแลกกับพระนิพพาน" ถ้าไม่ใช่การตัดขันธ์ ๕ กูก็ไม่รู้ว่าจะตัดอย่างไร !?

พอเวลาลูกศิษย์มีปัญหาสงสัย ก็มักจะไปสอบถามบรรดาครูฝึกผู้ใหญ่ กระผม/อาตมภาพนั่งฟังอยู่ บางทีได้ยินคำตอบที่ผิด มีความรู้สึกว่า "เราจะไม่พูดกับคนไม่ได้แล้ว เพราะว่าถ้าหากว่าเราไม่พูด คนไม่กล้าเข้าใกล้ เขาจะเสียประโยชน์เอง โดยเฉพาะท่านที่ได้รับคำตอบผิด ๆ ไป อาจจะกลายเป็นมิจฉาทิฏฐิไปเลย"

ดังนั้น...จึงเริ่มตอบปัญหาธรรมตั้งแต่ตอนช่วงอายุ ๒๕ ปี คือปี พ.ศ. ๒๕๒๗ แล้วก็ลากยาวมาจนทุกวันนี้ นี่คือสาเหตุที่ว่าจากคนที่ไม่พูดเลย ทำไมมาพูด แล้วไม่ค่อยอยากจะหยุด..!