[เถรี]

ตัวกระผม/อาตมภาพเอง เริ่มทุ่มเทให้กับการปฏิบัติธรรมตอนอายุ ๑๖ ปี เก้าปีผ่านไป ถึงอายุ ๒๕ แทบจะไม่พูดไม่จากับใครเลย เพราะว่าต้องคอยรักษาอารมณ์ในการปฏิบัติธรรมเอาไว้ให้ต่อเนื่อง

ยิ่งในช่วงที่ฝึกกสิณต่าง ๆ ยิ่งจำเป็น เพราะว่าการรักษาภาพกสิณเอาไว้นั้น จะหลับ จะตื่น จะยืน จะนั่ง ภาพกสิณต้องปรากฏชัดอยู่ในห้วงนึก เผลอเมื่อไรก็หลุดหายไป สภาพจิตที่ระมัดระวังตอนนั้นเหมือนกับเลี้ยงลูกแก้วบนปลายเข็ม เผลอเมื่อไร ลูกแก้วก็ตกแตก เราต้องมาเริ่มต้นใหม่

แต่พอมาฝึกมโนมยิทธิได้ ตอนอายุ ๑๙ ปี พ.ศ. ๒๕๒๑ พยายามฝึกฝนทบทวน จนกระทั่งโดนครูบาอาจารย์ไล่ออกมาจากวงฝึก เพราะว่าไปทำเขาเสียหมด เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าครูฝึกเอ่ยปากคำแรก กระผม/อาตมภาพจะรู้แล้วว่าทั้งประโยคนั้นคืออะไร แล้วก็ชิงตอบก่อน ขณะที่คนอื่นก็ "เอ๋อรับประทาน" กันหมด ทำให้การฝึกของผู้ร่วมวงเสียหายหมด เพราะคนอื่นยังไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร กระผม/อาตมภาพจึงโดนครูฝึกไล่ออกมา พร้อมกับข้อหาว่า "มาลองดี" เดินหน้าเหี่ยวออกจากห้องฝึกมา

ความจริงกระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้ต้องการอะไร ต้องการแค่ความคล่องตัวและชัดเจน ยิ่งต้องการความคล่องตัวและชัดเจนมากเท่าไร ก็ต้องยิ่งฝึกซ้อมให้มากเท่านั้น แล้วการซักซ้อมนั้น เราจะรู้ว่าถูกหรือผิด ก็ต้องมีครูคอยบอก เดินออกมาข้างนอก หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านรับสังฆทานช่วงบ่ายอยู่ ท่านก็หัวเราะแล้วบอกว่า "คล่องตัวขนาดนั้น ไปเป็นครูฝึกเขาได้แล้วลูก"

กระผม/อาตมภาพก็ยังไม่มีความมั่นใจอยู่ดี คือรู้สึกว่ายังไม่ดีพอ แต่ในเมื่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านบอกว่าไปเป็นครูฝึกได้ เดือนต่อไปก็เข้าไปสอน ปรากฏว่าการสอนนั้นก็ไปเจอลูกศิษย์มหัศจรรย์ เพราะว่าครูฝึกมักจะเลี่ยงวงที่มีผู้สูงอายุอยู่ เนื่องจากว่าส่วนใหญ่แล้วไปไม่รอด แต่กระผม/อาตมภาพกลับโชคดี ไปเจอผู้สูงอายุแบบมหัศจรรย์ คือมีความคล่องตัวมาก ไม่ว่าจะหลอกล่อแบบไหนก็ ไม่สามารถที่จะหลอกได้ ถามอะไรไปก็ตอบถูกหมด