[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๖ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ช่วงนี้นอกจากพระใหม่ที่ต้องไปอยู่ปฏิบัติธรรมที่วัดปรังกาสีแล้ว พระวัดเราที่เป็นกองงานเลขานุการและพระวิปัสสนาจารย์ ก็ยังต้องไปประจำอยู่ที่นั่นด้วย แล้วถ้าหากว่ากระผม/อาตมภาพว่างเว้นจากภารกิจ ก็จะพยายามไปให้มากที่สุด เพื่อประโยชน์ของพระใหม่

อย่างที่ได้กล่าวไปตอนบรรยายให้พระใหม่ฟังว่า สิ่งที่กระผม/อาตมภาพพูดไปนั้น ไม่หวังว่าทุกท่านจะเข้าใจ แต่ให้ทุกท่านได้รับฟังเอาไว้ ถ้าหากว่าท่านทำถึงเมื่อไร จะได้รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร

ความจริงแล้วในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้นเป็นส่วนที่สำคัญอย่างยิ่ง เพราะว่าเป็นข้อกลางของไตรสิกขา ก็คือ ศีล สมาธิและปัญญา ถ้าหากว่าสมาธิทรงตัว สติแหลมคมว่องไว ก็จะควบคุมศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ได้ ถ้าหากว่าสมาธิทรงตัว สภาพจิตสงบสงัด ก็จะมีปัญญาพินิจพิจารณาข้อธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าจนรู้แจ้งแทงตลอดได้

เพียงแต่ว่าการปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าหากว่าไม่มีกัลยาณมิตรที่เป็นครูบาอาจารย์คอยบอก คอยกล่าว บางอย่างกว่าที่เราจะเข้าถึงหรือว่าก้าวผ่านได้ ก็อาจจะต้องใช้เวลานานหลายปี

วันนี้จากการที่ดูพระใหม่ทั้งหลายกราบท่านอาจารย์พระมหาวิสูตร วิสุทฺธิปญฺโญ ป.ธ.๙ รองเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ก็รู้สึกว่า ๓ วันที่ผ่านมา หรือจะว่าจริง ๆ ก็แค่ ๒ วันครึ่ง ถือว่าการปฏิบัตินั้นได้ผล เพราะว่าการปฏิบัติธรรมได้ผล หรือไม่ได้ผลนั้น การแสดงออกทาง กาย วาจา และใจ จะปรากฏอย่างชัดเจน

อย่างที่กระผม/อาตมภาพบอกเอาไว้ว่า พระวัดท่าขนุนนั่งอยู่ที่ไหน มองไปก็เห็นหมด เพราะว่าลักษณะท่าทางจะไม่เหมือนกับพระภิกษุสามเณรทั่วไป เนื่องเพราะว่าส่วนใหญ่แล้วผ่านการปฏิบัติธรรมมาก่อน บุคคลที่มีประสบการณ์มองดูก็รู้ว่า คนนี้เคยปฏิบัติธรรมมา แล้วถ้าหากว่ายิ่งได้เสวนาด้วยก็จะยิ่งชัดเจน

เพราะว่าบุคคลที่ปฏิบัติธรรมมา สิ่งที่คิด คำที่พูด กายที่ทำ จะอยู่ในกรอบที่พอเหมาะพอดี ยิ่งถ้าหากว่าอยู่ในระดับที่ปฏิบัติแล้วเข้าถึงอารมณ์ใจใหม่ ๆ บางคนเหมือนกับเป็นใบ้ ไม่อยากสุงสิงเสวนากับใครทั้งนั้น เพราะว่าเสียเวลาในการรักษาอารมณ์ใจของตนเอง