[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันเสาร์ที่ ๔ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕ เป็นวันขึ้น ๕ ค่ำ เดือน ๗ หรือที่ในตำราเรียกว่า วันเสาร์ ๕ โดยปกติแล้ว วันเสาร์ ๕ ตามสายครูบาอาจารย์ที่ศึกษามา ก็จะใช้เป็นวันไหว้ครู แต่ด้วยความที่เชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ยังแพร่ระบาดค่อนข้างรุนแรงอยู่ กระผม/อาตมภาพจึงจัดไหว้ครูไปตั้งแต่วันวิสาขบูชาที่ผ่านมาแล้ว ส่วนวันเวลาที่เหมาะสมแต่ไม่ได้ใช้งานอะไร กลายเป็นเสียเปล่าไปเฉย ๆ

หลายท่านอาจจะคิดว่าฤกษ์ยามเป็นสิ่งสำคัญด้วยหรือ ? ก็ขึ้นอยู่กับว่าท่านทั้งหลายมีกำลังใจมากน้อยเท่าไร บุคคลที่กำลังใจสูง ฤกษ์ยามก็ไม่จำเป็น แต่ถ้าบุคคลที่กำลังใจยังต่ำอยู่ ฤกษ์ยามยังเป็นของจำเป็นอยู่ เปรียบเสมือนกับการข้ามถนน คนเก่ง ๆ สามารถข้ามถนนทั้ง ๆ ที่รถวิ่งให้ขวักไขว่ไปหมดโดยปลอดภัยได้ แต่ก็เป็นการประมาท พลาดเมื่อไรก็สวัสดี..!

ดังนั้น...เพื่อความไม่ประมาท ถ้าไม่ยากลำบากในชีวิตมากเกินไปนัก ก็ดูฤกษ์ดูยามเอาไว้นิดหนึ่ง แต่ถ้าคิดว่ากำลังใจของเราเหลือล้นแล้ว ฤกษ์ยามอะไรไม่มีความจำเป็นอะไรสำหรับเราแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่การปฏิบัติของพวกเราเอง

แบบเดียวกับวัตถุมงคล เจตนาที่ครูบาอาจารย์สร้างขึ้นมาในครั้งแรกเลยนั้น เป็นการสร้างเพื่อสืบทอดอายุพระพุทธศาสนา ส่วนใหญ่ก็ทำเพื่อบรรจุกรุ แต่พอภายหลังกรุแตกออกมา มีคนนำไปใช้งานแล้วปรากฏผลเป็นที่อัศจรรย์ ก็เลยเกิดค่านิยมในการสร้างขึ้นมา

คราวนี้ก็มีบางท่านที่ให้ข้อคิดความเห็นเอาไว้ โดยที่ไม่ได้มองหลักความจริงว่า "สิ่งนี้เป็นไสยศาสตร์บ้าง ทำให้ยึดติดบ้าง พุทธศาสตร์ที่แท้จริงต้องปล่อยวางทุกอย่าง ไม่ยึดเกาะอะไร" ถ้าเป็นสมัยกระผม/อาตมภาพยังเด็กอยู่ ต้องบอกว่า "พูดอีกก็ถูกอิฐ" ก็คือจะโดนก้อนอิฐขว้างกบาลเอา..! เพราะว่ากำลังใจของคนนั้นไม่เท่ากัน

แม้แต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ยังแบ่งบุคคลออกเป็น ๔ เหล่า แบ่งบัวออกเป็น ๓ ประเภท แต่คนเรามักจะจับมายำรวมกัน กลายเป็นบัว ๔ เหล่า..!