[เถรี]

ด้วยความที่ท่านเห็นข้อบกพร่องของพระครูน้อย เจ้าอาวาสใหม่ ที่พอไปเป็นเจ้าอาวาสแล้วก็ลืมตัว ก็คือกิจวัตรอะไรที่เคยทำในระหว่างที่อยู่วัดท่าขนุน ไปที่โน่นก็ปล่อยปละละเลย โดยเฉพาะเอาแต่กินแล้วนอน คราวนี้เอาแต่กินแล้วนอน ชาวบ้านก็ยังพอรับได้ แต่ถ้าท่านนอนจนเลยเพล ท่านก็ไม่ออกมาฉัน แต่วันไหนถ้าหากว่าไม่เลยเพล ท่านก็ออกมาฉัน แต่ด้วยความที่ท่านเลยเพลบ่อยมาก ชาวบ้านจึงเลิกส่งข้าว ท่านก็ไปด่าเขาอีก..!

คราวนี้ในช่วงที่ท่านไปอยู่ที่นั่น กระผม/อาตมภาพก็ให้นโยบายไปว่า บ้านหนองบัวเป็นหมู่บ้านที่รวยมาก ต้องบอกว่ารวยที่สุดในประเทศพม่าก็ว่าได้ เพราะว่าหนุ่มสาวเกือบทั้งหมู่บ้านมาทำงานในประเทศไทย เนื่องจากว่าพูดภาษาเดียวกัน เพราะว่าเป็นคนไทยโบราณที่โดนกวาดต้อนไปในสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช

ในช่วงที่กระผม/อาตมภาพไปสร้างวัดอยู่ ถ้าไม่ใช่ช่วงที่มีเทศกาลของวัด ก็จะเหลือแต่คนแก่กับเด็ก ๆ ที่อยู่ติดบ้าน นอกนั้นพวกรุ่นหนุ่มรุ่นสาวถึงวัยกลางคนมาทำงานเมืองไทยทั้งนั้น ต้องบอกว่าเงินทองดีมาก ถ้าหากว่าพระเณรไปกิจนิมนต์บ้านอื่นอาจจะได้สักร้อยจั๊ต สองร้อยจั๊ต แต่ถ้าหากว่ามากิจนิมนต์ที่บ้านหนองบัว จะได้รับการถวายพันหรือสองพันจั๊ต ต่างกันเป็น ๑๐ เท่า จึงให้นโยบายไปว่าคนหนองบัวต้องดูแลวัดหนองบัวกันเอง

แต่ปรากฏว่าเมื่อพระครูน้อยไปทำในส่วนที่เขาเสื่อมศรัทธา เขาจึงไม่ค่อยให้การสนับสนุน ท่านก็ต้องกลับมา ถึงเวลาวัดจะมีงาน ก็มาขอข้าวของ โดยเฉพาะข้าวสารอาหารแห้งเพื่อที่จะไปจัดงานวัด เลี้ยงพระ เลี้ยงโยม พอหลายครั้งเข้า กระผม/อาตมภาพก็ดุไป ท่านก็ไม่กล้าเข้าวัดอีก โดยเฉพาะถ้าเข้าวัดท่าขนุนมาก็ต้องทำตามระเบียบวัด ก็จะทำให้ท่านลำบาก เพราะว่าไม่สามารถที่จะกินนอนได้ดั่งใจตัวเอง

ตรงจุดนี้ท่านทั้งหลายฟังแล้วต้องระวังให้ดี เพราะว่าทุกวันนี้เวลาที่กระผม/อาตมภาพบิณฑบาต เจอญาติโยมบางคนถามว่า "เป็นใหญ่เป็นโตขนาดนี้แล้ว ยังต้องบิณฑบาตอีกหรือ ? วัดอื่นพอขึ้นเป็นเจ้าอาวาสก็ให้สามเณรบิณฑบาตให้ฉันแล้ว" กระผม/อาตมภาพต้องบอกว่า "พระพุทธเจ้าบิณฑบาตจนวาระสุดท้ายของชีวิต พระองค์ท่านไม่เคยใช้สามเณรบิณฑบาตแทน..!"