[เถรี]

หลังจากนั้น ทางด้านโน้นก็ส่งข่าวมาว่า อดีตครูบาน้อยไปค้าขายพวกพลอย พวกหยก ตามความถนัดเดิมของตนเอง แต่คราวนี้ เรื่องของการค้าขายหยก เท่าที่กระผม/อาตมภาพเข้าไปดูในตลาดหยกเมืองมัณฑะเลย์แล้ว จัดว่าเป็นการพนันที่มีความเสี่ยงสูงมาก เพราะว่าหินแต่ละก้อน เขาจะปาดหน้าให้เห็นนิดเดียวว่ามีความเขียวหรือไม่เขียวมากเท่าไร เป็นเนื้อหยกในระดับไหน เสร็จแล้วก็ให้แต่ละคนประมูลสู้ราคากัน

ตัวอย่างที่ชัดที่สุดก็คือทางด้านลูกชายของพ่อออกสุจินต์ ที่เป็นคณะกรรมการประสานงานชายแดนไทยพม่า ไปเจอหยกเข้าก้อนหนึ่ง เมื่อเล็งดูแล้วว่าคุ้มค่าแน่ ก็ซื้อมาในราคา ๓ ล้านบาทไทย มีผู้ให้ราคาต่อเดี๋ยวนั้นเลย ๕ ล้านบาท แต่ไม่ยอมขาย เอามาผ่าเองที่ด่านเจดีย์สามองค์ ปรากฏว่าหมดราคา

กระผม/อาตมภาพก็ไม่เข้าใจว่าบรรดาเซียนหยกเขารู้ได้อย่างไรว่ามุมไหนที่ปาดออกมาแล้วคนจะเห็นว่ามีเนื้อหยกมาก หยกก้อนนั้น ความจริงถ้าเป็นไปตามที่สายตาเห็น หรือใช้แว่นขยายส่อง ใช้ไฟส่องตามที่เขาดูกัน น่าจะได้กำไรเกิน ๑๐ ล้านบาท แต่ปรากฏว่าพอผ่าออกมาแล้ว เนื้อหยกเป็นแว่น ๆ เรียงต่อกัน ไม่ใช่เนื้อเดียว แต่ว่าคนผ่านี่ผ่าเก่งมาก ก็คือปาดให้ดูด้านที่มองทะลุเห็นเนื้อหยกเป็นเนื้อเดียวกัน ไม่ได้เห็นด้านที่มีเนื้อแทรกเป็นแว่น ๆ อยู่ ก็ทำเอาหมดเนื้อหมดตัวไปตาม ๆ กัน ตีอกชกหัวว่ารู้อย่างนี้ ขายไปตอนเขาให้ ๕ ล้านบาท ก็กำไรตั้งเกือบครึ่งแล้ว

อดีตครูบาน้อยไปหมดเนื้อหมดตัวตรงนั้นมา ตามที่ผู้ใหญ่บ้านส่งข่าวมาก็คือ ๒๐๐ กว่าแสนพม่า ลองคิดดูเป็นเงินไทยเท่าไร ? ๑๐ แสนเป็น ๑ ล้าน ๑๐๐ แสนก็ ๑๐ ล้าน ก็แปลว่าหมดไป ๑๐ กว่าล้านจั๊ตของพม่า ซึ่งตรงนั้นก็คือเป็นเงินที่เบียดบังไปจากที่กระผม/อาตมภาพให้ไปสร้างวัด

คราวนี้ในส่วนที่เบียดบังนี้ ท่านเบียดบังไปตั้งแต่ตอนเป็นพระอยู่ ถ้าหากว่าเกินบาทก็น่าจะขาดความเป็นพระไปแล้ว แต่ว่าพระอุปัชฌาย์ที่บวชให้ก็ไม่รู้ หรือถึงรู้ก็คงคิดว่าไม่เป็นไร จึงบวชให้ท่านใหม่ เมื่อท่านอยู่เมืองไทยก็มาสอบใหม่จนได้นักธรรมชั้นเอกแล้วค่อยกลับไปทางฝั่งพม่า