[หยาดฝน]

หน้าที่การงานบีบรัดเข้ามา แต่ความทุกข์ที่ติดกายมาก็ไม่ได้น้อยลงไปเลย
ถึงเวลาทำงาน ข้างล่างก็กระแทกขึ้นมา เจ้านายก็อัดลงไป เราอยู่ตรงกลางก็แบนพอดี

แล้วไหนจะต้องมีครอบครัว เหนื่อยยากมาทั้งวันแล้ว กลับบ้านยังมีเจ้านายรออยู่
ถ้าหากว่ามีเทวดาจ้อย นางฟ้าจิ๋วอยู่ในบ้าน ก็ต้องรีบบริการให้ได้อย่างใจพ่อเจ้าประคุณ แม่เจ้าประคุณก่อน
เหนื่อยจนอยากจะลงไปคลานกับพื้น ก็ต้องดูแลครอบครัว

ถึงเวลาลูกยิ่งโตขึ้น ความต้องการยิ่งมากขึ้น คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยิ่งทุกข์มากขึ้น กลัวจะเลี้ยงลูกไม่ได้ดี กลัวจะส่งลูกเรียนไม่ไหว กลัวลูกจะติดยาเสพติด กลัวจะกลายเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว กลัวจะท้องก่อนแต่ง

ร่างกายตนเองก็ก้าวไปหาความเสื่อมความชราอยู่ทุกวัน สิ่งที่เคยทำได้คล่องก็เริ่มเสื่อมทราม ทำไม่ได้ดั่งใจ
ความหิว ความกระหาย ความร้อน ความหนาว ความเจ็บไข้ได้ป่วย ความสกปรกโสโครกมีอยู่เหมือนเดิม
แต่ในเมื่อทำอะไรได้ยากขึ้น บริหารร่างกายได้ยากขึ้น ก็เหมือนกับมีมากขึ้น
ผมก็ขาว ฟันก็หลุด ตาก็ฟาง หูก็ตึง ร่างกายคดค้อม ทั้งปวดทั้งเมื่อยขับไปทั้งตัว