[หยาดฝน]

ตัวเราเกิดมาจากกองทุกข์ ดำรงชีวิตอยู่ในกองทุกข์..
เด็กอ่อนทำอะไรไม่ได้ ก็กลัดกลุ้ม ดิ้นรนแผดเสียงร้อง หมายจะบ่งบอกให้ผู้ใหญ่รู้ว่าตนเองต้องการอะไร..
หัดคว่ำ กว่าจะพลิกได้แต่ละที เหนื่อยแทบขาดใจ หัดคืบ หัดคลาน หัดยืน ลุ้มลุกคลุกคลานเหนื่อยแทบขาดใจ..
หัดเดิน หัดวิ่ง มีฟันงอกขึ้นมาก็ต้องเริ่มเคี้ยวกินเอง ความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ร่างกายก็หิว ก็กระหาย ก็ร้อน ก็หนาว ก็เจ็บไข้ได้ป่วย ก็สกปรกโสโครก ต้องคอยดูแล ต้องคอยรักษา

ต้องศึกษาเรียนรู้ด้วยความยากลำบากเพื่อให้มีชีวิตรอด..
ต้องเล่าเรียนหนังสือ เพื่อให้มีความรู้ในการทำมาหากินเลี้ยงตัวเอง..
เดินทางไปโรงเรียนด้วยความยากลำบาก ต้องตื่นแต่เช้า ทั้งที่ยังนอนไม่เต็มตา..
ไปเรียนก็โดนเพื่อนกลั่นแกล้งบ้าง โดนครูบังคับให้ทำการบ้าน ทำรายงานส่งบ้าง ค้นคว้าตำราต่าง ๆ ทำการบ้านต่าง ๆ ..มีแต่ความทุกข์ ความเหนื่อยยาก

กว่าจะเรียนจนมีความรู้ทำงานได้ ก็เท่ากับแบกความทุกข์เอาไว้ทั้งวัน..
ร่างกายค่อย ๆ โตขึ้นเป็นหนุ่มเป็นสาว..
ศึกษาความรู้เพื่อที่จะทำมาหากินยังไม่พอ ยังดิ้นรนไปแสวงหาคู่ครองเพิ่มขึ้น..
ทันทีที่รักก็ทุกข์ กลัวเขาจะไม่รักตอบ กลัวจะไม่ได้เขามาเป็นคู่ครอง