[เถรี]

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายเห็นกฎระเบียบของวัดท่าขนุนแล้ว ท่านก็จะรู้ว่า กระผม/อาตมภาพไม่เคยปกป้องคนผิด มีทั้งตำหนิโทษ มีทั้งภาคทัณฑ์ มีทั้งให้ออก มีทั้งไล่ออก มีทั้งจับสึกสิ้นสภาพพระภิกษุสามเณรไป หนักเบาตามโทษานุโทษที่เกิดขึ้น

ดังนั้น...บุคคลสองส่วนที่มีความสำคัญอย่างมากต่อสิ่งที่ไม่ดีไม่งามอันเกิดขึ้นในคณะสงฆ์ จะระงับยับยั้งให้เกิดขึ้นน้อยลง จนกระทั่งไม่เกิดขึ้นเลยนั้น ก็อยู่กับ หนึ่ง...เจ้าอาวาส ผู้มีอำนาจเต็มในสถานที่นั้น ว่ามีความเข้มงวดกวดขัน มีความรักในพระพุทธศาสนามากกว่าตนเองเท่าไร

เนื่องเพราะว่าหลายท่านก็เกรงใจญาติโยมที่มีอำนาจ มีชื่อเสียง มียศศักดิ์ มีเงินทอง เมื่อบุตรหลานของท่านทั้งหลายเหล่านั้นมาบวช แล้วก่อให้เกิดความผิดพลาด เสียหายต่อพระพุทธศาสนา ท่านทั้งหลายก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้บ้าง ลงโทษแบบไม่เจ็บไม่คันบ้าง ตรงส่วนนี้ก็จะก่อให้เกิดความเสื่อมศรัทธาแก่บุคคลส่วนใหญ่ที่พบเห็น

ส่วนที่สองก็คือ องค์พระอุปัชฌาย์ ผู้ทำหน้าที่อุปสมบทให้กุลบุตรทั้งหลายได้เป็นพระภิกษุสามเณร ว่ามีความเข้มงวดกวดขันในการคัดเลือก ในการอบรมสั่งสอนเท่าไร มีกฎเกณฑ์กติกาอย่างไรต่อสัทธิวิหาริกอันเตวาสิกของตนบ้าง

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าพระอุปัชฌาย์อาจารย์ทำหน้าที่ของตนอย่างเข้มงวดกวดขัน อย่างสมัยก่อนพระเดชพระคุณหลวงปู่สาย อคฺควํโส ยังทำหน้าที่เจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิอยู่ รู้ว่าลูกศิษย์ที่ท่านบวชให้ไปทำผิดทำพลาดอยู่ถึงจังหวัดอ่างทอง หลวงปู่สายก็เดินทางไปถึงจังหวัดอ่างทอง ทั้งที่การเดินทางสมัยนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก เนื่องเพราะว่ารถยนต์ยังมาไม่ถึงอำเภอทองผาภูมิ ต้องลงเรือไปขึ้นบกที่แก่งระเบิด แล้วนั่งรถไฟต่อไปจนกระทั่งถึงกรุงเทพฯ จากนั้นค่อยหายานพาหนะอื่นไปยังจังหวัดอ่างทอง

แต่ท่านก็ติดตามไปจนถึง แจ้งต่อเจ้าคณะปกครองที่นั่นว่า ท่านเป็นพระอุปัชฌาย์อาจารย์ของพระภิกษุรูปนั้น ท่านมีหน้าที่รับผิดชอบ ท่านตั้งใจจะลงโทษอย่างนี้ แล้วก็จับสึกเสีย เพื่อไม่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อพระพุทธศาสนา เป็นต้น