[เถรี]

ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งที่ถวายการรับใช้อยู่ใกล้เคียงหลวงพ่อท่าน กระผม/อาตมภาพก็จะกราบขอบารมีพระที่ท่านสงเคราะห์ ครอบคลุมตัวเองลงมา สิ่งหนึ่งประการใดที่พระองค์ท่านจะเมตตา ขอน้อมรับเอาไว้ทั้งหมด ได้ซักซ้อมแบบนี้อยู่ประมาณ ๓ ปี จนมีความคล่องตัวเป็นอย่างมาก รู้ว่าอารมณ์ไหนที่พระท่านสงเคราะห์ อารมณ์ไหนที่เป็นปกติธรรมชาติของตน เนื่องเพราะว่าเวลาที่พระ หรือว่าพรหมเทวดา หรือว่าครูบาอาจารย์ท่านสงเคราะห์นั้น เราจะแทบไม่รู้สึกเลยว่ามีอะไรแตกต่างไปจากปกติ ยกเว้นว่าจะตั้งใจสังเกตเอาเอง

ไม่ใช่บุคคลทั่ว ๆ ไปที่โดนบังคับในลักษณะการ "เข้าทรง" ถ้าลักษณะอย่างนั้น เขาจะต้องเบียดจิตของเราให้หลุดออกจากร่างไปก่อน แล้วก็เข้าไปบังคับร่างนั้นแทน ถ้าอยู่ในลักษณะอย่างนั้น ก็จะออกอาการประหลาด ๆ ให้คนอื่นเขาเห็น แต่ว่าสิ่งที่พระ หรือว่าพรหม หรือว่าเทวดา ตลอดจนกระทั่งครูบาอาจารย์ท่านสงเคราะห์มา ในแบบที่กระผม/อาตมภาพรับช่วงต่อมาจากพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านนั้น เป็นสิ่งที่ไม่มีอาการผิดปกติใด ๆ ให้เห็นทั้งสิ้น

สมัยก่อนที่อยู่กับท่านเจ้าคุณหลวงตา (พระราชภาวนาพัชรญาณ วิ.) ที่ปรึกษาเจ้าคณะจังหวัดสระบุรี เจ้าอาวาสวัดเขาวง (ถ้ำนารายณ์) เจ้าคุณหลวงตาในสมัยนั้นท่านใช้คำว่า "ไม่รู้ว่าใครจับปากให้พูด" แต่กระผม/อาตมภาพรู้ชัดเจนว่าเป็นใคร เพียงแต่ว่าไม่ใช่หน้าที่จะไปเฉลย ว่าตอนนี้ใครเป็นผู้ที่เมตตาสงเคราะห์ให้

ดังนั้น..เมื่อเห็นญาติโยมทั้งหลายไม่ได้ตั้งใจที่จะรับบารมีพระที่สงเคราะห์ลงมา ซึ่งถ้าเราอธิษฐานเป็นแล้ว ไม่จำเป็นที่จะต้องพกวัตถุมงคลก็ได้ เพราะว่าเท่ากับพระท่านเสกตัวของเราไปด้วย

แต่ว่าญาติโยมส่วนหนึ่งก็มัวแต่ห่วงในเรื่องของการทำมาหากิน จองวัตถุมงคลเอาไว้เป็นจำนวนมาก อยากจะให้บรรดาลูกค้าที่บูชาต่อจากตนไปเชื่อถือ ก็มัวแต่ไลฟ์สดบ้าง มัวแต่ถ่ายรูปบ้าง สภาพจิตไม่ได้เปิดรับคุณงามความดีใด ๆ ที่พระท่านเมตตาอนุเคราะห์สงเคราะห์ลงมาเลย จึงกลายเป็นเรื่องที่น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง แย่เสียยิ่งกว่า "ใกล้เกลือกินด่าง" ประมาณว่าอยู่ใกล้กับโคตรเพชรเม็ดมหึมา แต่ดันไปเลือกเอาแค่กรวดหินดินทรายธรรมดาเท่านั้น..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ กระผม/อาตมภาพเองเห็นแล้ว สงสารก็สงสาร ในขณะเดียวกัน จะสมน้ำหน้าก็ใช่ที่ ซึ่งบุคคลทั้งหลายเหล่านี้ได้พลาดในส่วนที่ไม่ควรจะพลาดเลย เป็นต้น

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๑๓ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)