[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอาทิตย์ที่ ๑๐ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ ตั้งแต่เช้ามาก็ได้ทำการตรวจหาเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ด้วยความปรารถนาอย่างยิ่งว่า "ติดเชื้อสักทีเถอะ จะได้พักยาว ๆ" แต่ปรากฏว่าผิดหวังอีกตามเคย

หลังจากนั้นก็ออกไปทำการอุปสมบทหมู่ ปีนี้ได้พระใหม่ที่ตั้งใจบวชเพื่อจำพรรษาจำนวน ๘ รูปด้วยกัน บวกกับของเก่าที่บวชมาตั้งแต่หลังออกพรรษา คือช่วงลอยกระทงปี ๒๕๖๔ ก็จะมีพระใหม่ทั้งสิ้น ๑๓ รูป แต่ว่ามี ๒ รูปที่ขอไปจำพรรษาอยู่ที่ทางสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี แล้วทางวัดวังปะโท่ก็ได้ขอพระมาอีก ๒ รูป จึงทำให้ทั้งหมดที่เหลืออยู่ที่วัดท่าขนุนนี้ มีทั้งหมดตามรายชื่อคือ ๔๘ รูป พร้อมกับสามเณรอีก ๑ รูป ซึ่งสามเณรที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวนี้ อายุก็จะครบบวชอยู่แล้ว กำลังรอว่าเมื่อไรสามเณรจะตัดสินใจกล้าบวชเสียที..!

ในส่วนของการบวชพระนั้น พิธีการบวช ถ้าหากว่ามีพระอุปัชฌาย์ อาจารย์คู่สวด และพระอันดับ ครบถ้วนตามพระบรมพุทธานุญาต ก็สามารถที่จะบวชได้ เพียงแต่ว่าหลังจากที่บวชแล้วต่างหากจึงเป็นเรื่องยาก ว่าทำอย่างไรที่ท่านทั้งหลายจะสามารถดำรงคงอยู่ในสมณเพศ อย่างชนิดที่อยู่สุขอยู่เย็นได้

ตัวกระผม/อาตมภาพนั้น ทุ่มเทกับการฝึกสมาธิ ฝึกสมาบัติต่าง ๆ เป็นเวลาถึง ๑๑ ปีต่อเนื่องกัน ก็ยังไม่กล้าที่จะบวช และเมื่อคิดตก รับปากพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบวชเข้าไปแล้ว ในช่วง ๒ - ๓ พรรษาแรก ก็ยังอยากจะสึกวันหนึ่งเป็นร้อย ๆ หน..!

ก่อนหน้านี้ก็ไม่ทราบว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น แต่หลังจากที่พยายามฝึกฝน ขัดเกลาตนเองเรื่อยมา ก็ค้นพบว่าเหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่าตนเองประมาท เปิดโอกาสให้กิเลสมีโอกาสเจริญเติบโตงอกงามขึ้นมาได้

ตรงจุดนี้ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสงฆ์ สามเณร แม่ชี หรือว่าฆราวาสก็ตาม ในระยะแรกก็มักจะทำเหมือนกันหมด ก็คือฝึกปฏิบัติอย่างทุ่มเทมาก บางคนนั่งกรรมฐานทีหนึ่ง ๓ ชั่วโมง ๕ ชั่วโมง หรือว่าเป็นวันเป็นคืน แต่ว่าหลังจากที่เลิกนั่งกรรมฐานแล้ว ก็มักจะเลิกแล้วเลิกเลย ก็คือไม่ได้รักษาอารมณ์ใจที่ตนเองทำได้นั้นเอาไว้