[เถรี]

"คราวนี้งูใหญ่โดยเฉพาะงูดุแบบจงอางมักจะไม่กลัวใคร พอได้ยินเสียงคนเดิน ก็ยื่นหน้าออกมาคารู มาดูว่าเป็นใคร เจ้านี่พอเห็นก็เอาปืนทิ่มเข้าจมูกแล้วยิงเลย โห..พอดิ้นป่าแตกออกมา คนยิงก็เข่าอ่อนกองอยู่ตรงนั้น ไปไหนไม่เป็นเลย เพราะเพิ่งเห็นว่าเป็นงูจงอาง ด้วยความที่หลังงูลายเป็นบั้ง ๆ แล้วยังติดขี้เถ้าที่เปียกฝนมา คุณมานิตย์เห็นตัวใหญ่ขนาดนั้นเลยนึกว่างูเหลือม ถ้ารู้ว่าเป็นจงอางใหญ่ขนาดนั้น ไอ้นั่น..จ้างเป็นล้านก็ไม่ไปหรอก ลากออกมา ยาว ๔ เมตรกว่า วัดตรงกลางตัวใหญ่เกือบ ๘ นิ้ว

คราวนี้ไอ้แจ๊คคนงานไปเอาปลายหางมา เอามาขึงตากแดดไว้ อาตมาเห็นก็ตกใจ "มึงเอามาทำอะไรวะ ?" "ผมจะเอามาทำเข็มขัดครับ" "มึงรีบเอาไปทิ้งไกล ๆ เลย งูใหญ่ส่วนมากจะมีคู่ ทะลึ่งไปเอาหนังคู่ของมันมาไว้ที่นี่ เดี๋ยวคู่ของมันตามมา ก็ได้ตายกันยกสำนักงาน...!" ปรากฏว่าคู่เจ้าตัวนี้มาช้าไป ๒ ปี อีก ๒ ปีให้หลัง ตอนที่ยิงได้ น่าจะประมาณปี ๒๕๓๗ คู่คงมาราว ๆ ปี ๒๕๓๙ กัดวัวตายไปตัวหนึ่ง ควายตายไปตัวหนึ่ง รอยเขี้ยวห่างขนาดนี้ (ทำมือให้ดูประมาณสี่นิ้วฟุต) ลองนึกถึงถ้าฟันขนาดนี้ แล้วหัวงูจะใหญ่แค่ไหน ?"