[เถรี]

ปากคน



เมื่อแรกทำ ความดี สิ่งที่พบ

คือประสบ ความเจ็บปวด รวดร้าวแสน

ถูกเยาะเย้ย ถากถาง ทั้งดินแดน

ซ้ำหมิ่นแคลน ดังเราไซร้ ไร้ฝีมือ

"คนทำดี มีเท่าใด ในหล้าโลก

คิดว่าโชค จะเข้า ข้างเจ้าหรือ ?

อยากจะเป็น คนดี ที่โลกลือ

ช่างซื่อบื้อ น่าทุเรศ สังเวชใจ..!"

"เอาเถิดท่าน ตัวฉัน นั้นย่อมรู้

ว่าฉันทำ อะไรอยู่ ไหวไม่ไหว

เมื่อท่านติ ก็เป็นครู ดูต่อไป

ถ้าไม่ดี เชิญติใหม่ ไม่ว่ากัน..!"

ไม่ย่อท้อ ต่อคำใคร ในโลกหล้า

ปณิธาน หาญกล้า ยังคงมั่น

จะทำดี ให้เลิศฟ้า กว่าไกวัล

ตราบจนถึง ซึ่งนิพพาน ฉันจึงพอ..!

บทนี้เก่าที่สุด ท่านเขียนปี ๒๕๒๙ โน่นแน่ะ
ไกวัล = สถานที่อันเปี่ยมสุข บางทีใช้แทนคำว่านิพพานได้ ..