[เถรี]

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าหากว่าญาติโยมไม่รักลูกในทางที่ผิด จนกระทั่งกลายเป็นภาษิตจีนที่ว่า "พ่อแม่รังแกฉัน" ซึ่งเรื่องนี้กระผม/อาตมภาพคาดว่าคงไม่มีในบทเรียนของเด็กรุ่นใหม่ แต่ว่ารุ่นของกระผม/อาตมภาพนั้นได้เรียนมา

ก็คือมีซินแสท่านหนึ่งไปเจอขอทาน ซึ่งซินแสได้บอกกล่าวแก่ขอทานว่า "โหงวเฮ้งของท่านเป็นคนรวย แล้วทำไมต้องปลอมเป็นขอทานด้วย ?" ขอทานคนนั้นก็ได้ร้องไห้บอกว่า "พ่อแม่รังแกฉัน"

ซินแสเกิดความสงสัยจึงได้ไต่ถาม ก็ทราบความว่า ขอทานผู้นี้แต่เดิมเป็นลูกเศรษฐี พ่อแม่ตามใจทุกอย่าง จ้างครูบาอาจารย์มาสอนให้เรียนหนังสือถึงที่บ้าน แต่ด้วยความขี้เกียจ ลูกเศรษฐีก็เที่ยวไปฟ้องว่า ครูคนนี้ดุร้าย ครูคนนี้เข้มงวดเกินไป จนกระทั่งไม่มีครูคนไหนสามารถสั่งสอนได้ แล้วก็ไปคบแต่เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว ซึ่งคอยแต่จะปอกลอก เพราะรู้ว่าบุคคลนี้ร่ำรวยและโง่เขลา ตนเองสามารถเกาะกินได้ แต่ว่าพ่อแม่ก็ตามใจทุกอย่าง ปรนเปรอด้วยเงินทองมาตลอดชีวิต

เมื่อพ่อแม่ตายไป บรรดาเพื่อนทั้งหลายก็ยิ่งปอกลอกหนักขึ้น พาไปเที่ยวตามแหล่งบันเทิงต่าง ๆ ซึ่งเป็นแหล่งละลายทรัพย์เป็นอย่างดี จนกระทั่งท้ายสุด เมื่อทรัพย์สมบัติทั้งหลายหมดไป เพื่อนฝูงก็ได้ตีจากไปหมด ไม่มีใครช่วยเหลือในยามยากลำบาก จึงต้องมาดำรงอาชีพด้วยการขอทาน เพราะว่าความรู้อื่น ๆ ที่จะเลี้ยงตนเองก็ไม่มี ดังนั้น...ลูกเศรษฐีซึ่งกลายเป็นขอทาน จึงได้บอกกับซินแสว่า "พ่อแม่รังแกฉัน"

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ที่เกิดขึ้น ก็เพราะการที่เราตามใจเด็ก ๆ จนเสียคน ไม่กล้าที่จะขัดคอเด็ก ไม่กล้าที่จะขัดใจเด็ก ก็ทำให้เด็กได้โอกาส อาศัยความรักของพ่อแม่นั้น ทำให้ตนเองสุขสบายที่สุดเท่าที่จะสบายได้ แม้แต่การที่ครูบาอาจารย์ที่โรงเรียนดุด่าว่ากล่าว หรือถ้าเป็นสมัยก่อน ก็มีการทำโทษด้วยการเฆี่ยนตีบ้าง ก็ไปฟ้องร้อง แล้วพ่อแม่ก็มาด่าว่าครูบาอาจารย์จนถึงโรงเรียน เป็นต้น