[เถรี]

เพียงแต่ว่าบรรดาหลวงปู่หลวงพ่อเจ้าอาวาสต้องบอกกล่าวให้ชัดเจนว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ทำให้สภาพจิตของเราแปรปรวน ถ้าไม่ใช่บุคคลที่ฝึกฝนสมาธิจิตมาถึงระดับมั่นคงจริง ๆ ก็มีสิทธิ์ที่จะเพี้ยนได้..ประสาทหลอนได้

แม้กระทั่งในศีล ๕ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็บัญญัติเอาไว้ว่า สุราเมระยะมัชชะปะมาทัฏฐานา เวระมณี คือให้เว้นขาดจากสุรา คือสิ่งที่กลั่นแล้วประกอบด้วยแอลกอฮอล์ เว้นขาดจากเมรัย คือสิ่งที่หมักดองแล้วเกิดแอลกอฮอล์ และเว้นจากสิ่งมึนเมา คือมัชชะ ได้แก่ บรรดายาเสพติดทั้งปวง แม้กระทั่งใบกระท่อม ถ้าหากว่ากินมากเกินไปจะทำให้เสียหายกับร่างกาย ก็ควรที่จะเว้นเอาไว้ด้วย

เพราะว่าพระภิกษุสามเณรของเรานั้นเป็นปูชนียบุคคล เป็นบุคคลที่ชาวบ้านเขากราบไหว้ ให้ความเคารพบูชา สิ่งหนึ่งประการใดที่ไม่เหมาะไม่ควรต่อฆราวาสทั่วไป สิ่งทั้งหลายเหล่านั้น เราที่เป็นพระภิกษุสามเณร ก็ยิ่งต้องละเว้นให้เด็ดขาดกว่า

ดังที่จะเห็นได้ว่า บรรดาพระภิกษุสามเณรชาวไทยที่ไปเรียนที่อินเดียก็ดี ที่ไปเที่ยวศรีลังกาก็ตาม ในสมัยก่อนที่บุหรี่จะเป็นที่รังเกียจนั้น บางท่านก็ไปสูบบุหรี่ให้เขาเห็น ปรากฏว่าคนอินเดียนั้นเห็นการสูบบุหรี่เป็นกิเลสใหญ่ จึงมีการกระชากบุหรี่ทิ้งไปเลย แล้วแถมยังด่าว่าด้วยว่า "เป็นนักบวชแล้ว กิเลสแค่นี้ละไม่ได้ แล้วจะเป็นนักบวชไปทำไม ?"

อาจารย์ของกระผม/อาตมภาพท่านหนึ่งก็คือ ท่าน ผศ.ดร.วศิน กาญจนวณิชย์กุล สมัยนั้นท่านยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อ ยังเป็นมหาสมยศ ป.ธ.๕ อยู่ ไปเรียนต่อในระดับปริญญาโทและปริญญาเอกที่อินเดีย เมื่อถึงเวลาเจออาจารย์บรรยายยาว ๆ ๓ ชั่วโมง ๔ ชั่วโมงต่อเนื่องกัน ด้วยความที่ท่านเป็นคนติดบุหรี่ ก็อดบุหรี่ถึงขนาดมือไม้สั่น