[เถรี]

พวกนี้บางทีมาก็คุยกับเขาไปเรื่อยเลย เขาอยากจะหลอกก็ปล่อยให้เขาหลอกสักหน่อย เขาโทรมาบอกว่า "ตรวจสอบว่าท่านมีพัสดุที่ส่งของผิดกฎหมายมา ให้รีบติดต่อด่วน"

ก็ถามไปว่า "มีของอะไรบ้าง ? ราคาประมาณเท่าไร ? แล้วจะปรับอาตมาสักเท่าไร ? จะให้รีบโอนวันนี้เลยไหม ? รอได้หรือเปล่า ?" สนุกจะตาย ก็คุยกับเขาไปเรื่อย ๆ ก็เขาเหงา หาคนคุยด้วยไม่ได้ สงสารเขา..!

บางทีสี่ทุ่มห้าทุ่ม กริ๊งงง "ขอคุยด้วยได้ไหม..เหงา"
เน้นเสียงบอกเขาไปว่า "นี่วัดท่าขนุนครับ"
เขาก็ยืนยันว่า "ขอคุยด้วยหน่อย..กำลังเหงา" เขาเอาจริงแฮะ ! ที่อาตมาเลิกใช้โทรศัพท์ไปเลยก็เพราะเขานี่แหละ เหงาก็โทรไปหาคนอื่นสิวะ..!

เพื่อนกันก็เจอ มหาสุรินทร์ ปัจจุบันคือพระครูวัชรกาญจนาภรณ์ รองเจ้าคณะอำเภอท่าม่วง โทรศัพท์ดัง กริ๊งงง
ท่านก็รับ "ฮัลโหล"
เท่านั้นแหละ... "ไอ้เหี้ย..อยู่ไหนวะ ? เหล้าจืดหมดแล้ว !"
มหาสุรินทร์ก็เอ๋อรับประทาน "กูอยู่วัด"
เขาก็บอกว่า "แล้วมึงไปทำห่าอะไรที่นั่น ?"
"ก็กูเป็นเจ้าอาวาส"
"ตายห่า..พระนี่หว่า..!"
มหาสุรินทร์นั่งตาปริบ ๆ "กูยังไม่ทันทำอะไรเลย โดนทั้งเหี้ยทั้งห่า เอาไปฝูงหนึ่งเลย..!"

โทรผิด แต่ไม่ฟังเสียงอะไรเลย พอรับปุ๊บก็ด่าเลย อาตมาก็เจอ กริ๊งงง..กดรับสายเท่านั้นแหละ เขาไม่ฟังอะไรเลย "เฮีย..ห้องที่บุ๊กไว้ขอคอนเฟิร์มนะ" ก็เลยตอบไปว่า "เออได้..เดี๋ยวจัดการให้" ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจัดการหรือเปล่า ? กูบอกไปแล้วก็จบกันแค่นี้..!

ท้ายสุดต้องเลิกรับโทรศัพท์ ไม่เลิกก็ไม่ได้ เขาไม่นอนก็คิดว่าเราไม่นอนด้วย แล้วอาตมาเองถ้าหากว่าเกินทุ่มครึ่งไปแล้ว มาลาเรียจะขึ้น ไม่มีอารมณ์จะมาคุยกับเขาหรอก..!