[เถรี]

ก่อนสวดมนต์เย็นถวายหลวงปู่สาย วันพฤหัสบดีที่ ๑๓ เมษายน ๒๕๖๖

ส่วนที่จะว่าต่อก็คือเรื่องของน้องเบลล์ (นางสาวจิรัฏฐญา ทองจำรูญ) เมื่อวานเกือบจะโบ๊ะให้..! ยายหนูนี่หลวงพ่อบอกแล้วว่า "ไม่มีเงินก็ไปวัดได้ เพราะว่าถ้าไม่มีค่ารถก็หาค่ารถไปให้ถึงวัด เดี๋ยวที่เหลือหลวงพ่อรับผิดชอบให้เอง" น้องเบลล์มาวัดแล้วบอกว่า "ขออนุญาตไม่ค้างในวัด เพราะตอนนี้กำลังใจแย่มาก สู้กิเลสไม่ได้" ช่างเป็นคนดีเหลือเกิน สมควรโดนโบก..!

พวกเราส่วนใหญ่ร้อยละ ๙๙.๙๙ เป็นเหมือนกันหมด พอทำอะไรชั่ว ๆ มา ก็อายพระ ไม่กล้าไปหา รอจนกระทั่งกำลังใจดีคืนมาเมื่อไร แล้วค่อยไปหาพระ ถามหน่อยเถอะ..แล้วตอนนั้นจะไปหาทำอะไร ? ตอนกำลังใจเฮงซวยที่สุด ควรที่จะเป็นเวลาที่ไปหาพระ เพื่อที่ให้ท่านช่วยประคับประคองกำลังใจของเรากลับมามั่นคงเข้มแข็งใหม่ ตอนดีแล้วจะไปทำซากอะไร..!

จำไว้ว่า..ถ้าเราทำชั่วแล้วตอนนั้นยังไม่รู้สึกอาย ตอนที่พยายามไปหาพระก็ไม่ต้องอาย เพราะว่าพระที่แท้จริงนั้น ท่านไม่ได้มาดูว่าเราทำชั่วอะไรมา หากแต่ท่านดูว่าจะช่วยเหลือเราได้อย่างไร ดูถ้างวดหน้าไอ้พวกชั่ว ๆ มากันเต็มวัดแน่เลย..!

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ขอฝากเอาไว้เป็นข้อคิด ที่ว่าฝากเอาไว้เป็นข้อคิดก็คือว่า เวลาที่เราไม่ไหว รัก โลภ โกรธ หลง ตีเราหนักมาก ให้รีบเข้าวัดไว้ หน้าด้านหน้าทนเข้าไว้ แล้วจะได้ดีเร็วมาก

สิ่งทั้งหลายที่ญาติโยมเป็น กระผม/อาตมภาพเป็นมาหมดแล้ว บางวันคิดชั่ว ฟุ้งซ่าน จนกระทั่งกำลังใจอะไรก็ไม่เอา ภาวนาก็ไม่ได้ อาตมานั่งอยู่หน้าพระประธาน นั่งมอง อตีตังสญาณเข้าไม่ได้..ช่างหัวมัน อนาคตังสญาณไม่ได้..ก็ช่างมัน ปัจจุปบันนังสญาณไม่ได้..ก็ช่างมัน จุตูปปาตญาณไม่ได้..ก็่ช่างมัน เจโตปริยญาณไม่ได้..ก็ช่างมัน ปุพเพนิวาสนุสติญาณไม่ได้..ก็ช่างมัน

แต่กูจะนั่งอยู่ตรงนี้ มึงอาจจะทำให้กูคิดชั่วได้ ทำให้กูพูดชั่วได้ แต่มึงบังคับกูไปทำชั่วไม่ได้ เพราะกูนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งอยู่ตรงหน้าพระนี่แหละ นั่งให้ตายไปเลย..!