[เถรี]

เนื่องเพราะว่าพวกภาษาไทยของเรา ถ้าได้เรียนก็จะเห็นความงดงามในวรรณศิลป์ เห็นอัจฉริยภาพของบรรพบุรุษของเรา ที่สามารถสร้างสรรค์ทั้งร้อยแก้วและร้อยกรอง ที่ไพเราะ ทรงคุณค่าความหมายอย่างยิ่ง

แต่ว่าสมัยนี้ที่ทำไม่ค่อยได้เพราะว่าเป็นคนที่จนด้วยถ้อยคำ คำว่า จนด้วยถ้อยคำ ก็คือรู้ศัพท์ไม่พอ

ว่าอย่างไรมหาจอม (พระมหาภูมินทร์ ฐิตญาโณ ป.ธ. ๗) ? ฉันท์บาลีนี่ถ้ารู้ศัพท์ไม่พอก็ฉันไม่ลงเหมือนกันนะ ไม่ว่าจะฉันเช้าหรือฉันเพลก็ไม่ผ่าน เพราะจนด้วยถ้อยคำ อย่างเช่นพอถึงเวลาเขาสวด

มหาวชิราลงฺกรโณ ทยฺยานํ ปิยขตฺติโย
มหาเตชานุภาโว จ พหุสตฺถวิจกฺขโณ

แปลไม่ออก..! (หัวเราะ) เขาแปลว่า พระเจ้าอยู่หัวมีนามว่ามหาวชิราลงกรณ

ทยฺยานํ..คนไทยทั้งหลาย ปิยขตฺติโย..เป็นพระมหากษัตริย์อันเป็นที่รัก บาลีเขาแปลหลังมาหน้า เป็นพระมหากษัตริย์อันเป็นที่รักของคนไทยทั้งหลาย

เพราะฉะนั้น..พอจนด้วยถ้อยคำแล้วไปไม่เป็น พวกฉันท์ พวกกลบท พวกอะไรต่าง ๆ ของไทยเรามีเป็นร้อย ๆ เลยนะ อาตมภาพเองก็เครียด เด็กสมัยนี้พอถึงเวลาครูให้แต่งฉันท์เมื่อไรก็ "หลวงพ่อช่วยที" พอแต่งไปให้เสร็จสรรพเรียบร้อยก็ต้องบอกว่า "ท่องให้ขึ้นใจเลยนะลูก ชนิดนอนละเมอออกมาเลย ไม่อย่างนั้นพอครูถามแล้วเอ็งจะตอบไม่ได้"

ถ้าใครอยากจะรู้ว่าเรื่องของโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ของเรามีคุณค่าอย่างไร ให้ไปดูในสามัคคีเภทคำฉันท์ ของชิต บุรทัต เพราะว่านั่นแทบจะใช้โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน แทบทุกประเภทในการบรรยายเนื้อหาตั้งแต่ต้นจนจบ

แล้วบางทีโบราณก็หลอกเรา แต่งร้อยแก้วเป็นร้อยกรอง พวกเราส่วนหนึ่งนี่ร้อยแก้วกับร้อยกรองต่างกันตรงไหนยังไม่รู้เลย..?!