[เถรี]

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ดี พระธรรม พระอริยสงฆ์ก็ตาม กระทำหน้าที่ในการถ่ายถอนสัตว์โลกให้หลุดจากห้วงวัฏสงสาร โดยไม่ได้หวังการเคารพกราบไหว้จากพวกเราเลย

พระพุทธเจ้าทรงบำเพ็ญหน้าที่ในพุทธัตถจริยา คือการประพฤติปฏิบัติในความเป็นพระพุทธเจ้าว่าจะต้องกระทำอย่างไรบ้าง ญาตัตถจริยา ในความเป็นพระพุทธเจ้า จะสงเคราะห์พระญาติพระวงศ์อย่างไรบ้าง โลกัตถจริยา ในความเป็นพระพุทธเจ้า จะสร้างประโยชน์สุขแก่โลกอย่างไรบ้าง พระองค์ทำตามเจตนาปรารภตั้งแต่แรก เมื่อตั้งความปรารถนาในการบรรลุอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ หลักธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าช่วยป้องกันไม่ให้เราตกสู่อบายภูมิ ไม่ว่าจะเป็นศีล เป็นสมาธิ หรือว่าเป็นปัญญาก็ตาม

พระอริยสงฆเจ้าทั้งหลาย เมื่อสามารถพ้นจากอบายภูมิ ตลอดจนกระทั่งพ้นการเวียนว่ายตายเกิดแล้ว ก็แนะนำสั่งสอนเวไนยสัตว์ทั้งหลาย โดยเฉพาะพุทธศาสนิกชน ดำเนินตามรอยองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในฐานะอนุพุทธะ เพื่อประโยชน์แก่มหาชนเป็นจำนวนมาก เพื่อความสุขแก่มหาชนเป็นจำนวนมาก เพื่ออนุเคราะห์แก่โลก โดยไม่ได้หวังความเคารพกราบไหว้จากพวกเราเลย แม้กระทั่งครูบาอาจารย์ที่เป็นอุบาสกอุบาสิกา ตลอดจนกระทั่งฆราวาสทั่วไป ถ้ามีความเป็นครูอย่างแท้จริง ก็ดำเนินตามรอยเดียวกันนี้

ดังนั้น..ไม่ว่าจะเป็น "นักเรียนเลว" แค่ไหนก็ตาม ไม่คิดที่จะกราบไหว้บูชาหรือปฏิบัติตามกฎเกณฑ์อะไรเลย ก็เท่ากับว่าท่านทั้งหลายทำตัวเองให้ตกต่ำเอง แม้ว่าจะอ้างสิทธิเสรีภาพอะไรก็ตาม ก็เป็นการอ้างในลักษณะของความฉลาดแบบเฉโก ไม่ใช่ฉลาดแบบโกวิโทหรืออว่ากุสโล

ดังนั้น..ในส่วนทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าเราไม่ได้ไปใส่ใจ และคาดว่าครูบาอาจารย์ทั้งหลายก็คงไม่ได้ใส่ใจ แต่ละท่านก็ยังคงทำหน้าที่แม่พิมพ์ ในการสั่งสอนกล่อมเกลาศิษย์ แม้ว่าในปัจจุบันนี้จะเน้นหนักในเรื่องของวิชาการ ลดในด้านของคุณธรรม จริยธรรมลง แต่ก็ยังมีพระภิกษุสามเณร แม่ชี ตลอดจนกระทั่งอุบาสก อุบาสิกาทั้งหลาย ที่ทั้งสั่งสอนและทำตัวเป็นตัวอย่างแทนอยู่ได้

บุคคลที่สร้างบุญสร้างบารมีไว้ดี ย่อมได้พบกับครูบาอาจารย์ที่ดี สามารถที่จะศึกษาศีลธรรม และปฏิบัติตามจนกลายเป็นคุณงามความดีส่วนตัวที่เรียกว่า คุณธรรม เมื่อผู้คนเห็นคุณงามความดีส่วนตัวนั้นแล้วยึดถือเป็นแบบปฏิบัติตาม ถึงได้เรียกว่าจริยธรรม เรื่องพวกนี้จึงเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับบุญบารมีที่เราสร้างสมมาแต่อดีต ที่เรียกว่า ปุพเพกตปุญญตาด้วย

ดังนั้น..ไม่ว่าท่านทั้งหลายจะเห็นความสำคัญของความเป็นครูหรือว่าไม่เห็นก็ตาม ก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของแต่ละคนว่าหยาบละเอียดอย่างไร เป็นเรื่องที่ไม่สามารถที่จะบังคับกันได้ ได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามกรรม สมดังพระบาลีที่มีมาในสังยุตตนิกาย สคาถวรรค ที่ว่า ยาทิสํ วปเต พีชํ ตาทิสํ ลภเต ผลํ บุคคลหว่านพืชเช่นใด ก็ย่อมได้รับผลเช่นนั้น กลฺยาณการี กลฺยาณํ ปาปการี จ ปาปกํ บุคคลผู้ทำความดีย่อมได้รับผลดี บุคคลผู้ทำความชั่วย่อมได้รับผลชั่ว ด้วยประการฉะนี้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๖ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)