[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่ากับโยมคนหนึ่ง "บางทีอย่างท่านเจ้ากรมฯ อาจจะรู้สึกว่าตัวเองขึ้นสู่ตำแหน่งช้าไปนิดหนึ่ง ก็คือจะต้องมีเด็กเส้น จะต้องมีพวกประเภทโฉบมาตัดหน้าเราไปหลายยก เรื่องพวกนี้อาตมาเองไม่เห็นความสำคัญมาตั้งแต่ตอนเป็นทหารแล้ว เพราะว่าอะไรที่เป็นของเรา ถ้าถึงวาระก็ต้องมา ที่เมื่อครู่ได้กล่าวไปว่า อย่าไปเหยียบย่ำใคร อย่าไปสกัดใคร แต่ให้เพิ่มความสามารถของตัวเองให้เหนือกว่าคนอื่นเขา เดี๋ยวผู้บังคับบัญชาเขาก็จะเห็นเอง

ตั้งแต่เจ้าคณะอำเภอด่านมะขามเตี้ยว่างลง ทางหลวงพ่อวัดท่ามะขามที่เป็นเจ้าคณะจังหวัดจะให้อาตมาเป็นแทน อาตมาบอกว่ายังไม่เอา พอเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมิว่างลงครั้งแรก ท่านจะให้อาตมารักษาการ ก็บอกว่าไม่เอา จนกระทั่งท่านอื่นเป็นเจ้าคณะอำเภอแซงหน้าไป ๒ ท่านแล้ว ตำแหน่งรองฯ อำเภอมาถึงก็ยังไม่เอาอีก มีคนถามว่า "ทำไมพระอาจารย์เล็กไม่เอา ?" ก็บอกไปว่า "รองฯ อำเภอท่านอายุตั้ง ๗๐ ปีแล้ว ท่านเป็นจนเกษียณคือ ๘๐ ปี ผมยังอายุไม่เท่าท่านตอนนี้เลย แล้วผมจะรีบไปแย่งท่านทำไม ? เพราะว่าตำแหน่งมาพร้อมกับหน้าที่ คือภาระงานที่เพิ่มขึ้น ผมไม่ได้อยากจะเหนื่อยเร็ว"

แล้วอีกอย่างหนึ่งพอเราเปิดทางให้คนอื่นเขาเป็น ก็เกิดความรักใคร่สามัคคีกันขึ้น เพราะว่าไม่แย่งตำแหน่งกัน ทุกวันนี้เวลาคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิไปไหน อำเภออื่นเขาอิจฉาทั้งนั้น เพราะว่าอำเภอ รองฯ อำเภอ เจ้าคณะตำบล ไปกันชนิดที่เรียกว่าดาหน้ากันไปรักใคร่กลมเกลียว มีแต่คนถามว่าทำไมรักกันขนาดนี้วะ ? อ๋อ..อะไรถ้ารู้จักแบ่งกัน ไม่แย่งกันก็รักกันได้

แต่ว่าเรื่องแบบนี้สำหรับคนบางประเภทเขาเห็นว่าเราโง่ แต่อาตมาบอกว่าขอโง่แบบนี้แหละ จะได้เหนื่อยช้าหน่อย เพราะว่าถ้ารีบเป็นก็ต้องรีบไปรับภาระ รับภาระเร็วขึ้นกี่ปีก็เหนื่อยมากขึ้นเท่านั้นปี เพราะฉะนั้น..ถ้าเป็นไปได้ก็จะพยายามหนีให้ไกลที่สุด จนกว่าจะปฏิเสธไม่ได้นั่นแหละแล้วค่อยว่ากัน"