[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "โรคภัยไข้เจ็บขึ้นอยู่กับกรรมเก่า แต่ถ้าป้องกันได้ เราก็ไม่ต้องไปสร้างเวรสร้างกรรมอะไรกับเขามากนัก ของบางอย่างวาระกรรมยังไม่เต็มที่ แต่เราดันไปรับมาก่อนก็ถือว่าขาดทุน ผ่อนหนี้ไปเรื่อย ๆ ถ้าหากว่าหมดท่าขึ้นมาก็ "ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย" มีปัญญาก็ทวงไปสิ..!

อย่างอาตมานี่ถือว่าจนมุมแล้ว หนีไม่ได้ แต่ละชาติที่ผ่านมาเป็นทหารมาทุกชาติ ถ้าถามว่าฆ่าเขามาเท่าไร ? ก็นับศพไม่ถ้วน เวลาป่วยหนัก ๆ แต่ละครั้ง พอใกล้จะหาย จะมีนิมิตบอกว่างานนี้ที่ป่วย เป็นเพราะไปทำอะไรมา

มีบางงานไปซุ่มโจมตีเขา ทัพหน้า ๓,๐๐๐ คน ตลอดจนช้างม้า กวาดเรียบไม่เหลือเลย..! ขนาดนั้นแล้วจะไม่ป่วยได้อย่างไร ? หลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านช่วยย้ำความมั่นใจ บอกว่า "แกเป็นทหารมาทุกชาติ ฆ่าเขาไว้มาก จะป่วยบ่อย ให้ไปปล่อยชีวิตสัตว์ที่เขาจะฆ่าสักเดือนละตัวสองตัว จะช่วยบรรเทากรรมส่วนนี้ได้"

ด้วยความเคารพเชื่อฟังครูบาอาจารย์ อาตมาก็ทำตามมา ๓๕ ปีแล้ว บรรเทากรรมลงไปสักนิดหนึ่งก็ยังดีนะ ไม่ได้ปล่อยเดือนละตัวสองตัวตามที่ท่านสั่ง ส่วนใหญ่ไปถึง เห็นตาปริบ ๆ ก็เหมาหมดตลาด ล่าสุดนี่ก็ไปเหมาหมด ตลาดหน้าวัดแก่นเหล็ก จังหวัดชัยนาท ปล่อยเสร็จตัวเองก็ลงไปแช่น้ำกับปลาด้วย ตลิ่งพัง..! เหยียบอยู่ชายตลิ่ง ยงโย่ยงหยก ปล่อยปลาเสร็จ ตลิ่งพังโครม เลยลงน้ำไปด้วย..! อยากจะบอกกับเจ้ากรรมนายเวรว่า วันนี้กูปล่อยแต่ปลา ดันเอาตัวกูลงไปด้วย...!"