[รุ้งทรงกลด]

เท่าที่ผมเคยทำสมาธิมา ตอนที่สมาธิแน่นมาก จนจิตรวมลงเหลือแค่สติอย่างเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปจากความรู้สึกหมด แม้แต่ร่างกายก็หาไม่เจอ เหลือแค่สติอย่างเดียวจริง ๆ จนตอนที่เกิดอาการแบบนี้ครั้งแรกนั้นผมรู้สึกกลัว เพราะคิดว่าตัวเองตายแล้ว จนจิตถอนออกจากสมาธิจึงรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย ผมเลยเลิกทำสมาธิไปหลายเดือน ผมเกิดอาการจิตรวมแบบนี้ด้วยกัน ๓ ครั้ง แต่ละครั้งห่างกันหลายเดือน หลังจากนั้นแล้วก็ไม่เคยจิตรวมได้แบบนี้อีกเลย

เมื่อได้อ่านคำสอนของครูบาอาจารย์ต่าง ๆ จึงรู้ว่านั้นเป็นอาการของสมาธิที่เข้มข้นมาก จึงอยากจะทำให้ได้แบบนั้นอีก แต่ก็ทำได้เต็มที่แค่จิตควบแน่น ทรงตัว จนรู้สึกว่าอยู่แค่นี้ก็สบายแล้ว ไม่ค่อยอยากจะทำอะไร แม้มีคนมาแกล้งตอนนั้นก็ขี้เกียจตอบโต้ แม้จะยืน เดิน นั่ง นอน ก็มีอาการควบแน่นตลอด บางทีกำลังทำธุระอยู่ ก็นิ่งไปเฉย ๆ ต้องบังคับให้ขยับร่างกายอยู่บ่อย ๆ แม้จิตจะไม่รวมมากจนทุกอย่างหายไปหมด แต่ก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็สบายแล้ว

แต่เท่าที่ผมสังเกตุมา ตลอดเวลาที่ผมทรงสมาธิได้ ตอนที่จิตกำลังควบแน่น มีหลายครั้งที่มีคนมาแกล้งผมตอนนั้นพอดี เพราะเคยมีเรื่องกันมาก่อน พอได้โอกาสเขาก็หาเรื่องแกล้ง มาตอนหลังคนเหล่านั้นก็มีเหตุให้โชคร้ายอยู่บ่อย ๆ ผมจึงสงสัยว่าเป็นเพราะเขามาแกล้งเราตอนที่กำลังอยู่ในสมาธิพอดีหรือเปล่า

มาภายหลังผมได้รู้จักตะกรุดมหาสะท้อน และสมาธิของผมก็ไม่ได้แน่นเหมือนเมื่อก่อน ก็เลยคิดว่ามีตะกรุดไว้ดีกว่า ก็เลยห้อยตะกรุดไว้เสมอ

คำถามคือ

๑. การที่เราอยู่ในสมาธิ แต่ไม่ได้รวมมากจนร่างกายและสิ่งรอบข้างหายไปหมด จนเหลือแค่สติอย่างเดียว เป็นแค่อาการจิตควบแน่น จนรู้สึกว่าอยู่แค่นี้ก็สบายแล้ว แล้วมีคนมาแกล้งเราตอนนั้นพอดี ผลกรรมนั้นสามารถส่งผลในปัจจุบันได้หรือไม่ครับ

๒. ระหว่างผู้ที่ทรงสมาธิไม่ถึงกับจิตรวมจนถึงที่สุด เป็นแค่อาการควบแน่นทรงตัวเพียงอย่างเดียว กับ ผู้ที่พกตะกรุดมหาสะท้อนพร้อมกับทรงสมาธิไปด้วยและภาวนาคาถามหาสะท้อนไปด้วย ผลที่จะย้อนกลับไปหาผู้กระทำนั้นจะมีผลต่างกันมากน้อยเพียงไรครับ