[รุ้งทรงกลด]

การที่เราอ่านหนังสือธรรมะ บางทีก็ขยับเขยื้อนร่างกาย บางทีก็เดินไปห้องน้ำบ้าง ทานข้าวบ้าง แต่มีบางช่วงที่อ่านแล้วซึ้งจนน้ำตาไหล ร้องไห้ ขณะเดียวกันก็มีอาการตึง ๆ ที่บริเวณใบหน้าไปด้วย ไม่ค่อยอยากจะขยับปากเท่าไหร่ในระหว่างที่น้ำตาไหล

กับการที่เรานั่งสมาธินิ่ง ๆ แล้วไม่มีอาการน้ำตาไหล รู้สึกเฉย ๆ คิดไปเรื่อยเปื่อย แต่บางครั้งถ้านึกถึงเรื่องที่เราชอบใจ หรือ เรื่องธรรมะที่เราชอบขึ้นมาได้เมื่อไหร่ ก็จะมีอาการตึงบริเวณที่ใบหน้าบ้าง แต่ก็เป็น ๆ หาย ๆ เป็นไม่นานเหมือนกับตอนที่อ่านหนังสือ

แบบหนึ่งมีการขยับร่างกาย อีกแบบต้องนั่งนิ่ง ๆ ไม่ทราบว่าอย่างไหนจะได้บุญมากกว่ากันครับ