[เถรี]

หลายคนก็คงได้ยินอาตมภาพเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนนี้ต่อให้เผลอ ๆ มีคนมายิงปืนข้างหูก็ไม่สะดุ้ง เพราะว่าหลังจากที่รักษากำลังใจเป็น กำลังใจก็อยู่กับตัวเอง เกิดอะไรขึ้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องวิ่งกลับมา ก็เลยไม่มีอาการตกใจ บางทีกำลังพูดกำลังคุยอยู่ เกิดอะไรตึงตังโครมครามขึ้นมา คนอื่นตกใจหมด ส่วนอาตมภาพก็ยังคงว่าไปเรื่อยเปื่อย คนก็น่าจะเห็นว่าต่างจากคนอื่นเขามาก

เรื่องพวกนี้อยู่ที่ความเพียรพยายาม ความเพียร..เขาเรียกว่าวิริยบารมี ความจริงจังสม่ำเสมอ ตรงนี้..เขาเรียกว่าสัจจบารมี อยู่ที่ความอดทนอดกลั้น ไม่สำเร็จไม่เลิก ส่วนนี้..เขาเรียกว่าขันติบารมี

พวกเรารู้จักบารมีทุกตัว เแต่ไม่มีสักทีนะสิ...! ชื่อก็บอกแล้วว่า "บารมี" แล้วทำไมมาถึงเราแล้วกลายเป็น "ไม่มี" เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ยังขาดการปฏิบัติอย่างจริงจัง

คนเราจะเกิดเป็นมนุษย์ก็แสนยาก เกิดเป็นมนุษย์แล้วจะมีชีวิตอยู่รอดมาถึงปัจจุบันก็แสนยาก มีชีวิตรอดมาจนเติบโตรู้ความได้ จะได้พบพระธรรมก็แสนยาก พบพระธรรมแล้วจะน้อมนำมาปฏิบัติก็แสนยาก ....กี่แสนแล้ว ? แสนยาก แสนยาก ล่อไปก็หลายแสนแล้ว

ดังนั้น...การที่เราได้พบพระธรรม และมีโอกาสเข้ามาปฏิบัติธรรม จึงเป็นเรื่องของการสร้างบารมีไว้ดีมาแต่ปางก่อน