[เถรี]

อาตมภาพสมัยที่ยังอยู่วัดท่าซุง ตั้งหน้าตั้งตาทำพระคาถาเงินล้าน เริ่มตั้งแต่ ๙ จบ ๓๐ จบ ๑๐๘ จบ ๑๒๐ จบ ๓๐๐ จบ ๓๖๐ จบ ๔๘๐ จบ ๙๖๐ จบ จนไปลงที่ ๑,๒๐๐ จบ

๑,๒๐๐ จบต่อวันนี่ไม่ต้องทำอะไรเลย ตั้งแต่ตี ๓ ว่ายาวไปเลิกเอาทุ่มหนึ่ง เพราะว่าไม่ได้เร่งให้จบ ว่าช้า ๆ ตั้งใจเอาคุณภาพ โดยจับลมหายใจเข้าออกไปด้วย

แต่ในส่วนของ ๓๐๐ จบนี่ ว่าต่อเนื่องอยู่ประมาณ ๓ ปีเต็ม ๆ ได้ นับลูกประคำจนสายขาดไปนับครั้งไม่ถ้วน กำลังภาวนา ๆ อยู่ ประคำสายขาดร่วงกราว ต้องไปไล่ตะครุบลูกประคำคืนมา ได้ครบบ้างไม่ครบบ้าง ก็เอามาร้อยใหม่ นับใหม่ นับจนประคำลูกหวายลื่น ถ้าคนเคยเล่นประคำ ก็จะรู้ว่าประคำลูกหวายจะมีผิวเป็นลอน ๆ แข็งมาก อาตมานับจนลื่นเป็นแก้วไปเลย

ญาติโยมเห็นก็อยากได้ ขอแบ่งกันไป อาตมาก็ต้องไปหาเส้นใหม่มานับอีก นับจนกระทั่งนิ้วมือตัวเองกลายเป็นเม็ดด้าน ๆ ๒ เม็ด ไม่น่าเชื่อว่าแค่นับลูกประคำจะทำให้ผิวด้านได้ขนาดนั้น แต่ถ้าเราลองนึกดูว่าวันละ ๓๐๐ จบ เช้า ๑๐๐ กลางวัน ๑๐๐ เย็น ๑๐๐ ไม่ด้านก็คงจะไม่ไหว เพราะว่าถ้านิ้วไม่ด้านก็คงจะต้องหน้าด้านแทน เนื่องจากว่าหน้าด้านหน้าทน..! ทำเท่าไรไม่รู้จักเลิก

แต่ว่าผลของคาถาเกิดชัดมาก เกิดชัดขนาดที่ว่าขึ้นรถทัวร์ที่ท่ารถอุทัยธานี ตอนนั้นรถทัวร์ยังไม่ต้องตีตั๋วที่ท่ารถ ให้ขึ้นไปตีตั๋วบนรถได้ มีพระอื่นนั่งไปด้วยทั้งหมด ๓ รูปด้วยกัน เขาเก็บรูปข้างซ้าย เก็บรูปข้างขวา แล้วก็ไม่สนใจที่จะเก็บอาตมา เดินหนีไปเฉย ๆ

เข้ามาทำธุระที่กรุงเทพฯ นั่งรถแท็กซี่ก็มีแต่บอกว่า "ถวายครับ" "นิมนต์ครับ" "ไม่รับเงินครับ" บางงานนี่ตั้งแต่อุทัยธานียันกรุงเทพฯ กลับจาก กรุงเทพฯ ไปยันอุทัยธานี เสียค่ารถอยู่ ๓ บาท..! ไปเสียให้รถสองแถวที่วิ่งจากท่าน้ำมโนรมย์ไปวัดท่าซุง จริง ๆ แล้วเขาก็ไม่เอาหรอก แต่อาตมายัดให้เขา บอกว่า "ขอหน่อยเถอะ..ไม่ได้จ่ายเงินเลยเดี๋ยวอาตมาคลั่งตาย..!"