[ปทิตา]

ฝากคำถามถึงหลวงพ่อค่ะ

ก่อนหลับหนูจะเปิดบทสวดพระคาถาเงินล้าน ภาวนาตามจนหลับมาประมาณ ๓ เดือนได้ค่ะ

๑.ในระยะเริ่มแรกหนูหลับจะฝันถึงผี ความรู้สึกน่ากลัวสยองขวัญเหมือนฟังเรื่องผีที่มีคนมาเล่าตามคลื่นวิทยุ ต่างจากตอนที่หนูนอนภาวนาพุทโธ หนูจะฝันถึงวิญญาณ เป็นความรู้สึกกลัวแบบเศร้า เป็นเพราะอะไรคะ คำภาวนามีผลไหมคะ

๒.ในระยะกลางช่วงเดือนที่ ๒ หนูภาวนาหลับไปหนูจะฝันถึงเหตุการณ์ในอดีต เป็นเหตุการณ์สั้น ๆ แต่ฉายซ้ำ ๆ ช่วงเวลาประมาณตี ๒ ถึงตี ๕ เป็นเรื่องทรมานมาก ทั้งภาพทั้งความรู้สึก รู้สึกตัวแต่ตื่นไม่ได้ ภาวนาให้หลับไปเลยก็ไม่ได้ เหมือนมีอะไรดึงให้เราติดอยู่กับเหตุการณ์นั้น จนตื่นขึ้นจริง ๆ แต่ความรู้สึกยังอยู่ เหตุการณ์จะเปลี่ยนไปวันละเรื่อง บางวัน ๓ เรื่อง หนูทรมานมาก คิดอยู่ในหัวว่าไม่เอาแล้ว กลัวแล้วซ้ำ ๆ แบบนี้จนกว่าจะลุกขึ้นมา หนูเปลี่ยนเวลามานอนกลางวันก็เป็นค่ะ แต่ช่วงเวลาตี ๓ ถึงตี ๕ รุนแรงที่สุด หนูฝันแบบนี้เพราะอะไรคะ ปกติภาวนาจะตัดเรื่องอื่นออกอยู่กับปัจจุบัน แต่ตอนนี้หนูภาวนา เรื่องในอดีตยิ่งชัดเจน เหมือนตัวเองกลับไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นอีกครั้ง จนหนูกลัวการภาวนาไปเลยค่ะ

๓.ช่วงระยะเดือนที่ ๓ ปัจจุบันนี้หนูนอนภาวนา เห็นเรื่องในอดีตเป็นเหมือนภาพเลื่อนไปทีละภาพ ผ่านเข้าไปในหัวต่อกันเรื่อย ๆ เหมือนหนูเป็นคนดูรูปถ่ายที่เห็นตัวเอง ไม่ได้มีความรู้สึกรุนแรง แต่มันเอาออกจากหัวไม่ได้ค่ะ ทั้งตอนตื่น ก็มีภาพเลื่อนเข้ามาในหัวตลอดทั้งวันทั้งคืน ภาพขึ้นมาเอง หนูยังลืมไปแล้วด้วยว่าเคยทำอะไร บางทีเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไป แต่ไม่ว่าภาพนั้นจะเป็นเรื่องดีหรือแย่ในอดีต ปัจจุบันที่หนูเห็นภาพนั้นอีก หนูกลับทรมาน หนูเกลียดร่างกายตัวเอง หนูโกรธตัวเองในภาพนั้น หนูไม่อยากมีร่างกาย หนูรู้สึกทุกข์ทรมานกับทุกการกระทำของตัวเอง ไม่ว่าจะพูด กิน เดิน นอน นั่ง หนูไม่รู้จะทำอย่างไรค่ะ ทุกทีหลบเข้าภาวนาใจสบาย แต่ตอนนี้ยิ่งภาวนายิ่งชัดเจน หนูควรแก้ไขอย่างไรคะ

๔.ช่วง ๑๐ วันที่ผ่านมา เวลาหนูนอนลง ยังไม่เริ่มภาวนาหนูก็หายใจไม่ออก เหมือนคนจมน้ำ ยิ่งภาวนายิ่งหายใจไม่ออก เหมือนมีอะไรมาจุกตรงคอ จับลมหายใจไม่ได้เลยค่ะ ปกติหนูจับลมหายใจตลอดสายค่ะ ไม่ได้จับแค่ ๓ ฐาน พอมีอะไรมาติดคอ ทำให้หนูภาวนาไม่ได้เลย ตอนแรกหนูคิดว่าเป็นโควิด แต่ผ่านมาหลายวันแล้วหนูยังไม่ตาย เลยคิดว่าเป็นที่สาเหตุอื่น หนูเป็นอะไรคะ ต้องแก้อย่างไร

๕.เวลาหนูนอน แม้แต่เวลากลางวันหนูต้องเปิดโคมไฟเล็ก ๆ ไว้ ถ้าวันไหนหนูไม่เปิด เวลานอนภาวนาหลับไป หนูจะขยับตัวไม่ได้ อาการในตัวจะวูบ ๆ เหมือนโดนดูด หูไม่ได้ยินเสียงภายนอก หนูกลัวจนลนลานไปหมด บางทีก็มีภาพพระพุทธรูปขึ้นมา หนูก็บอกท่านว่าช่วยหนูด้วย ขอหนูไปอยู่ด้วย ไม่เกิดแล้ว แต่หนูไม่ได้ตัดร่างกายค่ะ เวลานั้นคิดไม่ออกว่าจะตัดร่างกายอย่างไร ความรู้สึกคือกลัวเลยต้องยึดอะไรไว้ก่อน หนูอยากทราบว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ หนูต้องทำอะไรคะ แล้วทำไมเวลาเปิดไฟถึงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เลย ถ้าเปิดไฟหนูก็ไม่ฝันถึงผีด้วยค่ะ

๖.ความรู้สึกหนู นิพพานง่ายเหมือนแค่เส้นบาง ๆ เหมือนแค่ดีดนิ้ว ถ้าทำถูกวิธี ตอนนี้หนูเหมือนคนไม่สมดุล ใจหนูบอกว่านิพพานง่ายมากแค่วางกำลังใจถูก แต่หัวหนูหนักมากเพราะคิดไม่ออก มันทึบไปหมด เป็นแบบนี้ตลอดเวลา เดินไปไหนร่างกายเหมือนคนหัวโต แต่ใจที่เล็กและเบาต้องแบกหัวโตที่หนักเอาไว้ พร้อมกับภาพในอดีตที่ผ่านมาในหัว บางทีหนูเริ่มจะเป็นประสาทแล้วค่ะ หนูควรต้องทำอย่างไรคะ

๗.คนที่ยังบำเพ็ญตนเป็นลูกศิษย์ของพระมหาโพธิสัตว์ สามารถมีเหตุปัจจัยใด ไปนิพพานก่อนได้ไหมคะ ถ้ายังต้องติดตามกันอยู่สามารถปฏิบัติได้อริยบุคคลสูงสุดขั้นไหนคะ

๘.ผู้ที่เป็นพระมหาโพธิสัตว์ ต้องมีกำลังใจในการตัดร่างกายถวายเป็นพุทธบูชาทุกท่านใช่ไหมคะ ถ้ามีลูกศิษย์คนใดไม่เห็นด้วย ว่าการตัดร่างกายแบบนี้ผิดคำสอนของพระพุทธเจ้า ลูกศิษย์จะบาปไหมคะ

๙.การที่หนูมองทุกคนว่ามีกรรมเป็นของตัวเอง หนูเลยไม่ไปเป็นจิตอาสาช่วยใคร หนูมองว่าเสียเวลาไปยุ่งกับกรรมคนอื่น เราก็แบกตัวเราเองไว้หนักแล้ว หนูควรเก็บตัวไม่ออกไปรับเรื่องคนอื่นมาเป็นภาระเพิ่มอีก หนูเห็นแก่ตัว ขาดเมตตาและทานบารมีใช่ไหมคะ เราจะทราบได้อย่างไรคะว่าเมตตาบารมีเต็มแล้ว

๑๐.ถ้ามีคนชวนหนูทำข้าวกล่องไปแจกคนไร้บ้าน ถ้ากรรมเขาต้องอดอยาก การที่หนูนำอาหารไปให้เขา ช่วยให้เขาไม่หิว แบบนี้ถือว่าหนูไปยุ่งกับกรรมคนอื่นไหมคะ ตามความเข้าใจหนูคือ หนูต้องรับกรรมที่ไปยุ่งกับกรรมเขา แต่หนูก็จะได้รับบุญบารมีมากกว่าผลกรรมใช่ไหมคะ

๑๑.ต้องเป็นพระอริยบุคคลขั้นไหนคะถึงสอนคนเรื่องนิพพานได้ แล้วมีโอกาสที่จะสอนผิดไหมคะ

๑๒.ผู้ที่ได้ฌาณสมาบัติ ได้ฌาณ ๔ สามารถใช้จิตหรือกายในไปนิพพานได้เองไหมคะ หรือว่าต้องมีครูบาอาจารย์ที่เป็นพระอรหันต์แล้วแนะนำถึงจะไปได้คะ