[เถรี]

ความเชื่อทั้งหลายเหล่านี้ จะว่าไปแล้วก็คือการปรับตัวเข้ากับธรรมชาติ รักษาธรรมชาติเอาไว้ ปัจจุบันนี้ก็ยังมีพวกชอง รู้จักไหม ? เคยได้ยินชื่อไม้ชองระอาไหม ? ชอง ซาไก เป็นคนพื้นเมือง ตัวเล็ก ๆ หัวหยิก ๆ พุงป่อง ๆ ยังคงอยู่ร่วมกับธรรมชาติ แล้วก็ทางด้านริมทะเลก็มีพวกมอแกน มอแกนนี่เป็นพวกเราเรียก ตัวเขาเรียก "อุรักลาโว้ย" อยู่ร่วมกับธรรมชาติ แล้วก็มีพวกตองเหลือง ที่เราเรียกว่า "ผีตองเหลือง" เขาเรียกตัวเองว่า "มาลาบรี"

ถามว่าอยู่กับธรรมชาติอย่างไร ? อย่างเช่นว่าไปขุดมันเพื่อที่จะเอาไปเป็นอาหาร เขาขุดชอนจากข้างล่างขึ้นไป แล้วก็เด็ดเอาเฉพาะหัวมัน ปล่อยต้นให้อยู่เหมือนเดิม พอกลบดินกลับเข้าไป อีกไม่นานต้นก็แตกหัวใหม่ เพราะว่าเถายังอยู่ ไม่ได้รับการกระทบกระเทือน นั่นคือลักษณะของการอยู่ร่วมกับธรรมชาติ

คราวนี้นักปฏิบัติธรรมของเรา การที่เราอยู่ร่วมกับธรรมชาติมีอยู่ส่วนหนึ่งที่พูดไปแล้ว พวกเราจะเข้าใจหรือเปล่าก็ไม่รู้ ? ก็คือรอบตัวเรามีดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นปกติ ถ้าหากว่าจะอยู่ร่วมกับธรรมชาติโดยเบียดเบียนให้น้อยที่สุด ก็คืออยู่ด้วยธรรมปีติ ถึงเวลาก็ล็อกกำลังใจของเราเอาไว้แค่ระดับปีติ ก็จะรู้สึกอิ่มเอิบอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้สึกหิว

เคยกราบเรียนถามหลวงปู่บุดดาว่า "ไม่หิวก็จริง แต่ร่างกายต้องใช้พลังงานนี่ครับหลวงปู่ ?" ท่านบอกว่า "มันหากินเอง" ถามว่า "หากินอย่างไรครับ ?" ท่านบอกว่า "ร่างกายก็ดึงสารอาหารในอากาศเอาเอง ดินกินดิน น้ำกินน้ำ ลมกินลม ไฟกินไฟ" ท่านอธิบายมาฟังแล้วก็มึนตึ๊บ จนกระทั่งตอนหลังถึงมีความเข้าใจว่า ร่างกายที่เราเห็นเป็นแท่งทึบนั้น จริง ๆ แล้วไม่ได้ทึบเลย

ถ้าในสายตาที่ละเอียดระดับทิพจักขุญาณนี่ ร่างกายเราพรุนไปหมด ทุกส่วนของร่างกายสามารถดึงเอาธาตุ ๔ ดิน น้ำ ไฟ ลม เข้าไปใช้งานได้ ก็ไม่ต้องเบียดเบียนธรรมชาติอื่น แต่ถ้าหากมีคนสามารถทำได้มาก ๆ แล้วอยู่รวมกัน ก็ต้องย้ายไปที่อื่นเป็นระยะ เพราะว่าตรงนั้นจะโดนดึงไปจนกระทั่งบกพร่องไปเลย ลักษณะถ้าเหมือนกับปลูกพืช ก็คือพืชดึงเอาสารอาหารจากดินไปหมด ต้องรอเวลาให้ฟื้นตัว คราวนี้ในส่วนของร่างกายเป็นแบบนั้น บรรดาวัตถุธาตุต่าง ๆ ก็เป็นเหมือนกัน ก็คือเป็น ดิน น้ำ ไฟ ลม ประกอบกันขึ้นมา