[เถรี]

ถ้าหากว่าอย่างสมัยพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงเป็นเจ้าอาวาสวัดบางนมโค ท่านบอกว่า "ใครจะมาบวชกับฉันต้องอยู่ ๓ พรรษา" ตั้งใจว่าจะไม่ให้มาบวชกัน ปรากฏว่าบรรดาพ่อแม่เห็นดีเห็นงาม ขนลูกมาบวชกัน "บานตะไท" เลย..!

ในส่วนนี้ก็คือ ตลอดระยะเวลา ๓ เดือนที่เราบวชอยู่ จนกระทั่งสึกหาลาเพศ ต้องใช้ความอดทน อดกลั้น อดออมทุกอย่าง ที่จะประคองความเป็นพระของเราให้อยู่ให้ได้ ถ้าอยู่รอดออกไปได้ เขาถือว่ามีวุฒิภาวะเพียงพอที่จะไปเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ ก็คือผ่านการทดสอบความอดทนอดกลั้นมาแล้ว

ถ้าหากว่าเป็นสมัยที่ผมยังเด็กอยู่นั้น พระรูปไหนถ้า "แหกพรรษา" ก็คือสึกก่อนออกพรรษา หรือสึกก่อนรับกฐิน ก็โน่นแหละ...ย้ายภาคไปเลย..! เพราะว่าถ้ายังอยู่บ้านเดิมของตัวเองก็หาเมียไม่ได้..! ไม่มีพ่อแม่คนไหนยอมยกลูกสาวให้ เพราะถือว่าขาดความอดทนอดกลั้น "แค่ ๓ เดือนมึงยังอยู่ในผ้าเหลืองไม่ได้ ถ้ามอบความไว้วางใจให้ดูแลลูกสาวของกู จะไปตลอดรอดฝั่งได้อย่างไร ?" มีทางเดียวก็คือย้ายภาคไปเลย จากภาคกลางไปอยู่ภาคใต้ ไปอยู่ภาคอีสาน ไปอยู่ภาคเหนือโน่น ไปไกล ๆ ไม่ให้คนรู้ประวัติ

ดังนั้น...วันนี้ที่บรรดานาคทั้งหลายตั้งใจเข้ามาบวช แล้วยังโดนเร่งรัดให้บวชเร็วขึ้นอีก ๑ วัน จะบอกว่าโชคดีก็ใช่ จะบอกว่าโชคร้ายก็ไม่เชิง ก็คือรีบเข้ากรงขังเร็วขึ้นวันหนึ่ง ส่วนวันสึกก็หาฤกษ์ได้ตามใจตนเอง ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า กำลังใจของพวกเราขอให้ยึดตรงจุดที่ว่า เราบวชเพื่อฉลองในการหล่อพระพุทธรูป ทั้งเนื้อเงินและทองคำปางห้ามสมุทร จะได้เป็นพุทธานุสติว่า สิ่งที่เราบวชนั้นมีวัตถุประสงค์อย่างไร

แต่ถ้าเอาวัตถุประสงค์หลักในการบวชอย่างแท้จริง ก็คือ นิพพานัสสะ สัจฉิกิริยายะ เอตัง กาสาวัง คะเหตวา เรารับผ้ากาสาวพัสตร์นี้มาเพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน ต้องจดจำให้แม่น ๆ ว่า เราบอกกล่าวอะไรต่อพระอุปัชฌาย์อาจารย์ ไม่ใช่แปลบาลีไม่ออกก็ถือว่ารอดตัวไป ขอยืนยันว่าจะรู้บาลีหรือไม่รู้บาลี ถ้าทำผิดก็ลงอบายภูมิพอกัน..!

วันนี้ได้รบกวนเวลาของทุกท่านมามากพอแล้ว จึงขอยุติลงแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)