[เถรี]

ในเมื่อเป็นในลักษณะอย่างนี้ จึงต้องพยายามสร้างกำลังใจของเราให้เข้มแข็งพอ กระผม/อาตมภาพมาพิจารณาว่าเหตุที่เสียงดังใส่ ก็ไม่ได้ดังใส่ทุกคน แสดงว่ากำลังใจยังเห็นคนไม่เท่ากัน มีรวย มีจน มีสาว มีแก่ มีสวย มีไม่สวย แล้วกระผม/อาตมภาพควรจะทำอย่างไรดี ? ท้ายสุดก็ตัดสินใจตอนที่บวชมาแล้วว่า ต้องออกธุดงค์เท่านั้น เพราะว่ากระผม/อาตมภาพขาดในพรหมวิหาร ๔ ไม่สามารถที่จะสงเคราะห์คนเป็นอัปปมัญญา คือไม่เลือกที่รักมักที่ชัง ในเมื่อต้องการที่จะได้พรหมวิหาร ๔ มีทางเดียวคือต้องเข้าป่า

แต่ปรากฏว่าผมกว่าจะได้เข้าป่าก็ โน่น...พรรษาที่ ๔ ไปแล้ว ประมาณใกล้ ๆ จะขึ้นพรรษาที่ ๕ เพราะว่าสมัยนั้นสอบนักธรรมแล้วเขาจะไปประกาศประมาณเดือนกุมภาพันธ์ รุ่นผมนี่ไม่อยากจะคุยนะครับ ประกาศนียบัตรนักธรรมเขียนด้วยมือทุกฉบับ ส่วนสมัยนี้ก็คือฟอนต์ของคอมพิวเตอร์ สมัยโน้นเขียนด้วยมือ ถึงได้ช้าขนาดนั้น

พอจบนักธรรมชั้นเอก หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านคงมองแล้วว่ากระผม/อาตมภาพอยากเข้าป่าเต็มทีแล้ว ท่านจึงบอกว่า "เออ...จบนักธรรมชั้นเอกแล้ว กำลังสมาธิก็พอคุ้มตัวได้ ถ้าจะออกธุดงค์ก็ไปได้นะ" ผมได้ยินนี่..แทบจะเหาะไปเดี๋ยวนั้นเลย..!

คราวนี้ก็มาเสาะหาว่าจะไปที่ไหนดี ก็ปรากฏว่าพระรุ่นน้อง ก็คือหลวงลุงสุนทร กระผม/อาตมภาพเรียกหลวงลุง พวกคุณก็เรียกหลวงปู่ เพราะว่าตอนนี้อายุท่าน ๘๐ กว่าแล้ว แนะนำว่ามีที่หนึ่งที่น่าไป ก็คือแม่สาน สมัยนั้นหนทางที่จะไปถึงมีทางเดียว ก็คือเดินเข้าป่าไปอย่างน้อย ๖ ชั่วโมง ขึ้นเขาลงห้วยไป กระผม/อาตมภาพก็สอบถามทางว่าไปอย่างไร มาอย่างไร

ตอนที่ได้ยินว่าหลวงพ่อวัดท่าซุงอนุญาตให้ออกธุดงค์ พระพี่พระน้อง ๗ รูป ๘ รูปขอพ่วงไปด้วยครับ จะให้ไปเองก็กลัว แต่พอรู้ว่ากระผม/อาตมภาพจะไปป่าแม่สาน ไม่มีใครไปด้วยเลยครับ เพราะคนที่รู้เขาบอกว่า "มันไปหาที่ตาย..!"

แรก ๆ กระผม/อาตมภาพก็ยังไม่รู้นะครับว่าไปหาที่ตาย จนกระทั่งผมก้าวพ้นบ้านห้วยหยวก แค่หลังบ้านสุดท้าย เห็นรอยตีนสัตว์เป็นเทือกเลย..! ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นรอยตีนวัวควายที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้ ปรากฏว่าไม่ใช่ เป็นรอยตีนสัตว์ป่า..! หากินติดบ้านเลย..!