[เถรี]

หลังจากที่เป็นอย่างนี้ในระยะเวลายาว ๆ ก็มาอยู่ตั้งแต่เช้าจนกระทั่งค่ำของวันอาทิตย์ แล้วก็เพิ่มเป็นว่ามาอยู่ตั้งแต่เช้าวันเสาร์ จนถึงค่ำวันอาทิตย์ หลังจากนั้นก็มาตั้งแต่เที่ยงวันศุกร์ จนกระทั่งกลับบ้านหลังจากที่เจริญกรรมฐานรอบค่ำของวันจันทร์แล้ว

ถ้าทุกท่านสังเกตจะเห็นว่า มีความก้าวหน้ามากขึ้นไปตามระยะเวลา ก็คืออยู่ได้นานขึ้น มากขึ้น ฝึกฝนตนเองได้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้าหากว่านับเป็นการเร่งรัดบารมีแล้ว ก็จะเห็นความเข้มข้นของกำลังใจ ที่ค่อย ๆ ขยับขึ้นไปตามลำดับ

เมื่อท่านทั้งหลายมีโอกาสได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา ได้ฟังธรรมแล้วน้อมนำมาปฏิบัติแล้ว ก็แปลว่าท่านทั้งหลายมีโอกาสที่จะเข้าถึงมรรคถึงผล เข้าสู่พระนิพพานในชาติปัจจุบันนี้ได้ แล้วท่านทั้งหลายยังจะเสียเวลาไปเกิดอีกทำไม ?

เพราะถ้าพลาดท่าพลาดทางขึ้นมา เราอาจจะต้องลงสู่อบายภูมิก็ได้ แล้วจะทำให้เสียเวลาไปอีกนับชาติไม่ถ้วน เพราะว่าเราเคยสร้างกรรมเอาไว้มาก ถ้าลงสู่อบายภูมิเมื่อไร ก็โดนคิดทั้งต้นทั้งดอก กว่าที่จะได้เกิดขึ้นมาเป็นมนุษย์ กว่าจะได้พบพระพุทธศาสนา ก็ไม่ทราบว่าเป็นระยะเวลาที่ยาวไกลเท่าไร..!?

ทุกชาติที่เกิด เราก็ต้องพบแต่ความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ ความไม่มีอะไรให้ยึดถือมั่นหมายได้เช่นกัน แล้วเหตุใดเราถึงไม่พยายามเร่งรัดตนเอง เพื่อที่จะไม่ให้จุดหมายปลายทางของเราสิ้นสุดลงในชาตินี้

ต่อให้ไม่สามารถที่จะเข้าถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างที่ตั้งใจ ถ้าท่านทั้งหลายตั้งใจเร่งรัดในการปฏิบัติอย่างเต็มที่ อย่างน้อย ๆ หนทางในการที่เดินอยู่ในวัฏสงสารของเรา ก็จะหดสั้นลงมากที่สุดเท่าที่จะมากได้

สำหรับวันนี้ ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๕ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)