[เถรี]

เรื่องพวกนี้ ท่านทั้งหลายก็จะเห็นว่า ถ้าหากว่าเป็นเรื่องหลักการทำงานนั้น ผมจะเป็นคนที่วิ่งเข้าใส่งาน สมัยที่ออกจากวัดท่าซุงใหม่ ๆ บางทีทำการก่อสร้างทีหนึ่ง ๒ วัด ๓ วัดพร้อมกัน มีคนถามว่า ทำไมถึงทุ่มเทกับงานขนาดนี้ ? กระผม/อาตมภาพให้คำตอบชัด ๆ ว่า ถ้าเราวิ่งเข้าหางาน เราจะรู้ว่าตรงนี้เรารับไหว พูดง่าย ๆ ก็คือยอมเหนื่อย ยอมรับกรรม ทำงานต่าง ๆ ไปเป็นการชดใช้หนี้เก่า ๆ ที่เคยสร้างไว้ ถ้าหากว่าไม่ทำ แล้วรอให้เจ้าหนี้ทวงเอง บางทีก็อาจจะหนักจนเรารับไม่ไหว

อย่างเมื่อวันก่อน เขาก็แจ้งว่าจะทวงหนักถึงขนาดสูญเสียอวัยวะ ประมาณแขนขาดขาขาด กระผม/อาตมภาพก็บอกว่า ถ้าอย่างนั้นไม่ให้ ติดหนี้มาหลายชาติแล้ว ขอติดต่อไปก่อน เพราะว่าถ้าแขนขาดขาขาดแล้วจะทำงานยาก ไม่ได้กลัวในการใช้หนี้ เพราะรู้ว่าที่เขาทวงนั้นเป็นแค่ส่วนเดียวเท่านั้น แต่กลัวว่าถ้าพิการแล้ว จะทำงานให้คณะสงฆ์ หรือว่าทำงานให้กับพระพุทธศาสนาลำบาก

ถ้าพวกท่านทั้งหลายสามารถเจรจากับเจ้ากรรมนายเวรได้ ก็ทดลองดูว่าจะต่อรองได้หรือไม่ แต่ตัวกระผมเองไม่เสียเวลาไปต่อรอง ก็คือวิ่งใส่งานไปเอง ถือว่าทำงานชดเชยไป ในระหว่างนั้นก็ปล่อยชีวิตสัตว์ไปด้วย จากหนักก็จะกลายเป็นเบา มาแล้วเราก็พอรับไหว แต่ถ้าหากว่าวางเฉย..กลัวเหนื่อย ถึงเวลาถ้าหากว่าโดนทวง เราอาจจะจ่ายคืนไม่ไหว

จึงขอบอกกล่าวแก่พวกเรา เพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัติอย่างหนึ่งว่า อย่ากลัวเหนื่อย อย่ากลัวงาน ทุ่มเททำไป แล้วเรื่องไม่ดีที่จะเกิดขึ้นกับตัวเราจะลดน้อยถอยลง เพราะว่าอันดับแรกก็คือ อานิสงส์ที่เราทำในขอบเขตของพระพุทธศาสนาเป็นบุญใหญ่มาก

ประการที่สอง ถ้าหากว่ากำลังใจของเราจดจ่ออยู่กับงาน ก็จะทรงสมาธิได้ บางทีก็ได้แบบไม่รู้ตัว ประการต่อไปก็คือ เมื่อบุญใหญ่เกิดขึ้น กรรมก็ต้องถอยห่างออกไป ถ้าไม่ใช่กรรมที่หนักจริง ๆ บางทีก็แทบจะแผ้วพานเราไม่ได้เลย

จึงขอเรียนถวายแนวทางเหล่านี้ไว้กับพระภิกษุสงฆ์สามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๙ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)