[เถรี]

ข้อที่ ๗ ต่อเนื่องจากข้อที่ ๖ ก็คือ สถานที่แต่ละแห่ง โดยเฉพาะที่พักและอาหาร อย่าเอาไปเปรียบเทีบบกัน เพราะว่าแต่ละแห่งนั้น ระดับการบริการอาจจะแตกต่างกัน ถ้าเราไปเจอที่ซึ่งดีที่สุดตั้งแต่วันแรก ก็มีหวังกลุ้มไปทั้งทริป เพราะว่าที่อื่น ๆ อาจจะไม่ได้ดีถึงในระดับนั้น

เนื่องจากว่าแต่ละเมืองแต่ละสถานที่นั้นย่อมแตกต่างกันไป เมืองที่มีความเจริญมาก ระดับที่พักหรืออาหารก็สูงมาก อย่างเช่นว่าประมาณ ๕ ดาว ๔ ดาว แต่เมืองที่เจริญน้อย เต็มที่อาจจะแค่ ๓ ดาว ๒ ดาว ถ้าเราเอาไปเปรียบเทียบกันเมื่อไร ก็เป็นอันว่าหมดความสุขไปเลย จึงต้องวางกำลังใจว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้อย่างใจ ถ้าเราต้องการให้ทุกอย่างได้อย่างใจ เราก็จะมีความทุกข์เอง

ข้อที่ ๘ อย่าทำตัวเป็นบ้าหอบฟาง ซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า กระผม/อาตมภาพไปดูงานที่ยุโรปกับเพื่อนเรียนปริญญาเอกรุ่นเดียวกัน มีอยู่ท่านหนึ่งซื้อของจนกระทั่งเฉลี่ยน้ำหนักกับทุกคนแล้ว ก็ยังต้องซื้อน้ำหนักเพิ่มขึ้นอีก เพราะว่าของที่ซื้อนั้นเป็นพวกถ้วยจานเซรามิคล้วน ๆ ท่านใช้คำว่า "ผมบ้าของพวกนี้ว่ะ..เห็นแล้วอดซื้อไม่ได้ เต็มกุฏิไปหมดแล้ว เจอถูกใจก็ยังซื้ออีก"

การซื้อของนั้น เราต้องนำเอาหลักการณ์ของในหลวงรัชกาลที่ ๙ มาพิจารณาว่า สิ่งนี้ซื้อมาแล้วได้ใช้ประโยชน์ถึงซื้อ ไม่ใช่ซื้อมาเพราะถูกตาถูกใจ แล้วเก็บไว้เฉย ๆ

โดยเฉพาะกระผม/อาตมภาพเองนั้นไม่ซื้อของฝากใคร เพราะเคยเจอมาแล้วว่า คนที่ได้ก็ "กระดี๊กระด๊าหน้าบาน" เอาไปอวดเขา คนที่ไม่ได้ก็น้อยใจ มาต่อว่า ทำให้นึกถึงคำพูดของหลวงปู่มหาอำพัน วัดเทพศิรินทราวาส ท่านเคยบอกว่า "การมีลูกศิษย์หลายคนก็เหมือนมีเมียน้อยนั่นแหละคุณเอ๊ย..เอาใจคนหนึ่งมากกว่า อีกคนหนึ่งก็โกรธ" ทำให้เห็นภาพได้ชัดเจนมาก แล้วการทำตัวเป็นบ้าหอบฟาง เราก็จะเหนื่อยเอง นักปฏิบัติธรรมควรที่จะทำตัวให้มีภาระให้น้อยที่สุด ไม่ใช่ไปกอบโกยอะไรเพิ่มเติมมามากมาย