[เถรี]

"อาตมาก็กลัวว่า ถ้าโยมเขาเดินออกมาคนเดียวแล้วจะไม่เห็นคณะของเรา เพราะว่าส่วนใหญ่นั่งพักกัน จึงต้องไปยืนโชว์ตัวตรงสี่แยกให้เป็นเป้าของกล้องต่อไป..! จนกระทั่งโยมมาพร้อมกันแล้วก็ไปขึ้นรถ ตอนนี้ฉลาดขึ้นมาแล้ว รู้ว่าถ้าช่องเดินรถยังไม่เปิดก็รอให้เปิดเสียก่อน ไม่ใช่ว่าเห็นช่องอื่นเปิดแล้วก็ไปขึ้น เดี๋ยวจะโดนพาเตลิดไปอีก จนกลายเป็น ๑ ใน ๒ คนของคณะที่มีประสบการณ์ขึ้นรถมากที่สุด เพราะว่าหลงมาแล้ว

ขึ้นรถย้อนกลับมาที่โรงแรมโม่ฝาน หมู่บ้านย่าติง ขนข้าวขนของไปยืนดักรถเมล์อีกรอบหนึ่ง คือดีอยู่อย่างหนึ่งว่า ตั๋วที่เข้าอุทยานนั้นรวมค่ารถเมล์ ค่ารถแบตเตอรี่อะไรไว้หมดเลย รถทุกคันที่ผ่านมาถ้ามีที่ว่างเรามีสิทธิ์ขึ้นได้ทั้งหมด รู้สึกว่าเขาจัดการเป็นระบบดี ก็คือถ้าเห็นยืนโบกมืออยู่ข้างทางก็แปลว่าจะไปด้วย ถ้ามีที่ว่างโชเฟอร์เขาก็จะจอดให้เอง คราวนี้พวกเราต้องวิ่งลงยาวเลย ขนข้าวขนของขึ้นรถแล้วก็นั่งรถกลับลงมาที่ตีนเขา"