[เถรี]

สิ่งสำคัญอยู่ที่เราเองว่ากำลังใจของเราเป็นอย่างไร แบบเดียวกับพวกเด็กวัดของเรา ไม่ว่าสมัยของน้องบัว มุหน่อง อะไรไล่มาจนถึง ทราย เจ้ย มายุคหลัง ๆ ก็พวกน้ำหวาน ไข่หวานอะไรพวกนั้น ปัจจุบันนี้ก็เหลือมิติอยู่คนเดียว

กระผม/อาตมภาพบอกกับเด็กพวกนี้เสมอว่า "หลวงพ่อรักพวกแก แต่ความรักของหลวงพ่อไม่เหมือนกับคนอื่น ก็คือถ้าสงเคราะห์ได้ก็สงเคราะห์กันไป ถ้าทำความเลวจนสงเคราะห์กันไม่ได้วันไหน หลวงพ่อก็พร้อมที่จะฟาดพวกเอ็ง..!" ก็คือถ้าอยู่ด้วยกัน ก็ต้องทำตามระเบียบเดียวกัน อย่าให้มีนอกมีใน ไม่ใช่ว่าคนนั้นเป็นเด็กของคนโน้น คนนี้เป็นเด็กของคนนี้ แล้วก็มัวแต่เกรงใจกันอยู่

ตั้งแต่สมัยที่กระผม/อาตมภาพยังอยู่ที่วัดท่าซุง ๔ พรรษาสุดท้าย พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ เรียกใช้อยู่คนเดียว เพราะว่า "ไม่เห็นแก่หน้าค่าชื่อใคร" พระเถระผู้ใหญ่อยู่ในวัดถึงขนาดต้องออกหน้ามา "เคลียร์" แต่ขอโทษ..กระผม/อาตมภาพเอาระเบียบเป็นหลัก ถ้าท่านคิดว่าระเบียบนี้ออกมาไม่ถูกต้อง ท่านก็ไปพูดกับหลวงพ่อเอง..!

ฉะนั้น..การที่จะอยู่ร่วมกัน สิ่งสำคัญที่สุดก็คือระเบียบวินัย และความปราศจากอคติ ประมาณว่าฉันทาคติ ลำเอียงเพราะรัก นี่คนของเรา นี่โยมของเรา นี่ญาติพี่น้องของเรา ถ้าอย่างนั้นไม่กี่วันพวกเขาก็จะมากร่างกันเต็มวัด..!

โทสาคติ ลำเอียงเพราะโกรธ "มึงทำให้กูโกรธ มึงก็อย่าได้ผุดได้เกิดเลย..!" ประมาณนั้น

ภยาคติ ลำเอียงเพราะกลัว ไอ้นี่ลูกผู้ใหญ่บ้าน ไอ้นี่ลูกนายก อบต. แล้วก็ไม่กล้าไปแตะต้อง ท่านทั้งหลายจะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพฟันกระจายหมด..! ถึงขนาดว่าหลายท่าน อย่างผู้ใหญ่เกลี้ยง (นายนพดล นิ่มเนตร) โกรธกันไปหลายปี เพิ่งจะกลับมาดีกันเมื่อไม่นานนี้เอง กระผม/อาตมภาพถือว่าโกรธก็โกรธไป ที่ทำไปเพราะว่าหวังดีปรารถนาดีกับลูกของคุณ

ในเมื่อลูกของคุณทำตามระเบียบวัดไม่ได้ ก็เอาไปอยู่วัดอื่น ไม่อย่างนั้นถ้าโดนไล่ออกแล้วเดี๋ยวเข้าวัดอีกไม่ได้ กว่าที่จะทำได้ กว่าที่จะเข้าใจก็หลายปี แล้วกระผม/อาตมภาพก็เป็นคนที่ขี้เกียจอธิบาย ปล่อยให้มึงไปคิดเอง คิดได้เร็ว ก็ถือว่าแบกภาระไว้น้อย คิดได้ช้า ก็แบกภาระไว้เยอะ ก็คือแบกกิเลสเอาไว้นั่นแหละ..!

โมหาคติ ลำเอียงเพราะหลง หมาก็หมาของกู แมวก็แมวของกู ขนาดแค่ตีหมายังโกรธกันไปหลายปี..!