[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๖ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๖๖ ต้องบอกว่าโชคดีที่ฝนตกลงมาห่าใหญ่ ไฟป่าจึงได้ดับลงไป ไม่อย่างนั้นแล้วก็มีแต่ควันเต็มวัด

เรื่องของคนมีจิตสำนึกที่จะทำเพื่อส่วนรวมมีน้อย จะว่าไปแล้วก็เกิดจากความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ตัวนี่มาจากสักกายทิฏฐิ ก็คือ "ตัวกูของกู" บุคคลประเภทนี้จะเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก ทำอะไรต้องให้ได้อย่างใจกูเท่านั้น..! ถ้าอยู่ในแง่ของผู้ปฏิบัติธรรม ก็น่าสงสารมาก เพราะว่าบุคคลประเภทนี้ใครเตือนไม่ได้ ต่อให้เราบอกจุดบกพร่องให้ไปแก้ไข บุคคลประเภทนี้ก็จะไม่แก้ไข แต่มีข้ออ้างมาคัดค้านเสมอ ประมาณว่า "กูกลัวว่าตัวเองจะดีขึ้น..!" ก็ต้องปล่อยเขาตามเวรตามกรรมต่อไป

ส่วนเรื่องที่ท่านจัดการที่ให้แม่ของนาคกลับไป ถือว่าทำได้ดี คนที่จะมาบวชพระอย่างน้อยก็อายุ ๒๐ ปีแล้ว ไม่ใช่ติดแม่จนเกินไป ต้องอยู่คนเดียวได้ หรือว่าแม่ติดลูกก็ไม่รู้ ? พระพุทธเจ้าถึงขนาดตรัสว่า "พวกเธอเป็นบรรพชิตแล้ว ตัดขาดจากครอบครัว ถ้าไม่ดูแลกันเองแล้วใครจะดูแล ?" เป็นเรื่องที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า บุคคลที่บวชเข้ามาต้องตัดขาดจากครอบครัว ภาษาบาลีเขาใช้คำว่า อนาคาริกะ ผู้ไม่ครองเรือนแล้ว

แต่ว่าเรื่องพวกนี้ ท่านทั้งหลายก็จะทำได้ยาก เพราะว่ากำลังใจของเรามักจะยึดติด ก็คืออยู่ใกล้อะไรก็เกาะอย่างนั้น ประมาณว่าเลี้ยงหมาก็หมาของกู เลี้ยงแมวก็แมวของกู เพราะฉะนั้น..ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องของลูกหลานว่านเครือ หรือว่าครอบครัว เพราะว่านั่นยิ่งกว่าของกูเสียอีก ดังนั้น..ถ้าหากว่าเราเองไม่สามารถที่จะตัดใจได้ แล้วคิดจะเอาดีในการปฏิบัติธรรม ก็ต้องบอกว่าเอาดีได้ยาก เพราะว่าเราแบกเอาตัวกูของกูมาด้วย แล้วยังไม่พอ ยังแบกเอาครอบครัวของกูมาด้วย ยิ่งกลายเป็นภาระเข้าไปใหญ่

ท่านทั้งหลายถ้าหากว่าปฏิบัติธรรมไปถึงระดับหนึ่ง ก็อาจจะเจอประสบการณ์อย่างที่กระผม/อาตมภาพเป็น ก็คือหลังจากที่บวชไปแล้ว กว่าที่จะได้ลากลับบ้านก็ผ่านไป ๘ เดือน เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าที่วัดท่าซุงนั้นงานมีมาก แล้วอีกประการหนึ่งก็คือ ต้องรอดูจังหวะว่าพรรคพวกพี่น้องเพื่อนฝูงมีใครเขาลากันบ้าง ? ไม่ใช่แห่ลากันพร้อม ๆ กัน หายไปทีละครึ่งวัด..! หรือไม่ก็ช่วงที่วัดจะมีงาน แต่เราดันไปลากลับบ้าน ในเมื่อต้องรอดูจังหวะ รอดูเวลาที่เหมาะสม ถึงได้ผ่านไปตั้ง ๘ เดือน ตอนช่วงนั้นกระผม/อาตมภาพต้องบอกว่าคิดถึงบ้าน ความเป็นฆราวาสยังมีมากกว่าความเป็นพระ..!