[เถรี]

อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะพูดในที่นี้ก็คือ การที่เด็กน้อยอายุ ๕ ขวบขอแม่ไปบวชเณร โดยบอกว่าตั้งใจจะบวชเพื่อพระนิพพาน เมื่อแม่ถามว่า "ทำไมถึงนั่งหลับตาทุกวัน ?" เด็กน้อยบอกว่า "ลืมตามาก็เห็นแต่ทุกข์..!" เรื่องทั้งหลายเหล่านี้มีแต่บุคคลอนุโมทนา และกระผม/อาตมภาพก็อนุโมทนาด้วย แต่ว่าอย่างน้อยต้องให้เด็กได้เรียนจบภาคบังคับ ก็คือการศึกษาภาคบังคับนั้น ปกติแล้วก็เรียน ๑๒ ปี อย่างน้อยก็จะต้องจบชั้นมัธยมปีที่ ๖

แต่ว่าในปัจจุบันนี้ ทางคณะสงฆ์มีแผนกปริยัติสามัญอยู่แล้ว ถ้าหากว่าตั้งใจให้ลูกบวช พ่อแม่ก็ต้องให้ลูกได้บวชและศึกษาในวัดที่มีการเรียนแผนกปริยัติสามัญ เพื่อที่จะได้ศึกษาวิชาทางโลกในระดับหนึ่ง จนอ่านออกเขียนได้ จะได้ศึกษาธรรมะได้ดีขึ้น หรือว่าศึกษาในทางโลก จนจบอย่างน้อย ชั้น ป.๖ เพื่อที่อย่างน้อยจะได้ชำนาญในการเรียนเขียนอ่าน แล้วค่อยเข้าไปบวชเพื่อศึกษาธรรมะต่อไป หรือว่าถ้าหากอดทนรอได้ ก็เรียนให้จบปริญญาตรีไปเลย จะได้ไม่ต้องมีปัญหาในเรื่องการโดนตำหนิติเตียนทีหลัง แล้วหลังจากนั้น เราค่อยมาทุ่มเทให้กับการบวชปฏิบัติธรรม

เรื่องของหนูน้อยนี้ ต้องบอกว่าเป็นปุพเพกตปุญญตา คือการสั่งสมบุญมาดีแต่ปางก่อน และโชคดีที่เกิดในครอบครัวซึ่งเป็นสัมมาทิฏฐิ พ่อแม่ไม่ขวาง แต่ว่าขอให้เรียนต่อก่อน เมื่อเรียนไปถึงระดับที่สมควรแล้ว ก็ยินดีที่จะให้ลูกบวชเช่นกัน

แต่ว่าบุคคลที่กำลังใจไม่ได้อยู่กับทางโลกแล้ว ถ้าไม่ใช่ปล่อยวางได้จริง ๆ ก็คงจะต้องทนทุกข์ทรมานไป จนกว่าที่จะเรียนได้ในระดับที่พ่อแม่ต้องการ แล้วหลังจากนั้นถึงจะได้ปฏิบัติธรรมตามที่ตนเองปรารถนา

ขออำนวยอวยพรให้หนูน้อยสามารถที่จะอยู่ไปจนตลอดรอดฝั่ง ได้เข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ประพฤติปฏิบัติเพื่อมรรคผลพระนิพพานของตน จะได้เป็นกำลังใหญ่แก่พระศาสนาต่อไป

วันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๓ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)