[เถรี]

ญาติโยมหลายท่านฟังครูบาอาจารย์สั่งสอนมา จนครูบาอาจารย์ล่วงลับดับขันธ์ไปรูปแล้วรูปเล่า ก็ยังเอาดีไม่ได้สักที เพราะว่ามัวแต่รอครูบาอาจารย์ตักเตือน แทนที่จะเตือนตัวเองสอนตัวเองว่า ชีวิตนี้เป็นของน้อย เราอาจจะตายลงไปวันนี้เมื่อไรก็ไม่แน่ ครูบาอาจารย์สอนอะไรมา เราต้องกอบโกยให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่กลายเป็นว่าพวกเราทำตัวเหมือนไฟไหม้ฟาง ดีได้ไม่เคยครบ ๓ วัน พอตั้งใจจริง ไปวันแรกลำบากหน่อย วันที่สองก็ท้อ วันที่สามถอยไปแล้ว..! กำลังใจแบบนี้ เมื่อไรจะเอาดีได้

ลองเปรียบเทียบดู หลวงน้ามีชัยที่เป็นพระหลวงตาแก่ ๆ กับท่านเจ้าคุณอาจารย์โสภา ต้องบอกว่าเป็นดาวรุ่งของวงการสงฆ์ในยุคนั้น ถึงขนาดทุกคนเล็งว่าท่านจะได้เป็นเจ้าคณะภาคอย่างแน่นอน มีแต่กระผม/อาตมภาพบอก "ไม่ได้เป็นหรอก" เพราะท่านบอกว่า "เล็ก ถ้าข้าเป็นเจ้าคณะภาค แกช่วยมาเป็นเลขาฯ ให้ทีนะ" กราบเรียนท่านไปว่า "เลขาฯ ภาค ๑๙ ผมไม่เป็นด้วยหรอก" เพราะคณะสงฆ์มีแค่ ๑๘ ภาค ภาค ๑๙ เขาเป็นที่โลกอื่น หลังจากนั้นปีกว่า ท่านก็มรณภาพ..!

ฉะนั้น..ในเมื่อเราเองไม่มีอะไรเหมือนกับท่านสักอย่าง ก็ต้องพากเพียรพยายาม โดยเฉพาะใครที่ตั้งใจทำความดีตลอด ๓ เดือนที่เข้าพรรษานี่ กระผม/อาตมภาพไม่ได้เห็นด้วยเลย เพราะไอ้ ๙ เดือนนอกพรรษา ท่านจะไม่ทำเลยหรือ ? แล้วถ้ายิ่งเป็นตัวกระผม/อาตมภาพด้วยแล้ว ทุกวันก็คือวันเข้าพรรษา ทำงานเหมือนอย่างกับมีวันนี้วันเดียว ตายลงไปก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสียดาย เพราะเต็มที่กับทุกอย่างแล้ว อยู่คนเขาก็เกรงใจ ไปคนเขาก็คิดถึง แหงนหน้าก็ไม่อายฟ้า ก้มหน้าก็ไม่อายดิน

ในเมื่อเราไม่เตือนตัวเอง มัวแต่ไปรอครูบาอาจารย์เตือน อย่าลืมว่ากระผม/อาตมภาพแก่ลงไปทุกวัน นี่ก็เข้า ๖๔ ปีแล้ว วันนี้เดินบิณฑบาต กว่าจะมาถึงประตูข้างศาลา แข้งขาแข็งไปหมด เพราะว่าส่วนใหญ่แล้วโยมก็ใส่ข้าวมาทั้งถุง ๕ กิโลกรัม ใส่น้ำมาทีละโหล พวกท่านอยู่ท้ายแถวก็ไม่กระไรนัก ไอ้หัวแถวอย่างกระผม/อาตมภาพลำบากจะแย่ ในเมื่อแก่ลงไปทุกวัน โอกาสที่จะอยู่ จะบอก จะกล่าวให้แก่พวกเราก็น้อยลงไปทุกวัน

สมัยก่อน กระผม/อาตมภาพน้อยใจหลวงพ่อฤๅษีฯ ว่าไม่มีเวลาให้พระเณรเลย ท่านบอกแค่ว่า "เราเป็นพระเป็นเณร ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ หนังสือมี เทปมี ไปอ่านเอา ไปฟังเอา ศึกษาแล้วปฏิบัติตาม ติดขัดตรงไหนค่อยมาถาม" ถ้าเป็นพวกท่าน กระผม/อาตมภาพยืนยันว่าตายหมด..! เพราะว่าคงไม่มีใครมีอารมณ์ไปแคะตำราเอาเอง