[เถรี]

ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา ตลอดจนกระทั่งญาติโยมที่ฟังอยู่ว่า การเข้าป่านั้นกำลังใจต้องเข้มแข็งจริง ๆ ไม่เช่นนั้นแล้ว อำนาจของป่าใหญ่จะข่มท่าน จนกระทั่งความกลัวมีมากกว่าความกล้า ถ้าความกลัวมีมาแต่พอดี จะช่วยให้กำลังใจของเราเกาะความดีได้เร็วมาก แต่ถ้าความกลัวเกินพอดี เราอาจจะขาดสติ เตลิดเปิดเปิงไปไหนก็ไม่รู้ บางท่านก็ถึงขนาดเสียสติ บ้า ๆ บอ ๆ ไปเลยก็มี

กระผม/อาตมภาพก็พยามยามข่มใจตนเอง อาศัยนึกถึงพระเป็นหลักว่า ถ้าหากว่าเกิดอุบัติเหตุอันตรายใด ๆ ถึงแก่ชีวิตลงไป เราก็ขอให้พระท่านเป็นที่พึ่งอย่างเดียวเท่านั้น

เมื่อบุกเข้าไปในสถานที่นั้นจนค่ำ ก็ไปปักกลดพักนอนอยู่ ปรากฏว่ารอบข้าง ไม่ทราบว่าเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นผีหรือเป็นอะไร เสียงเกรียวกราวไปทั้งคืน แต่ด้วยความที่เดินป่าบุกเขามาทั้งวัน เหนื่อยมาก แรก ๆ ก็ยังรักษาสภาพจิตให้อยู่กับการภาวนาได้ แต่ว่าท้ายที่สุดก็ตามจิตตัวเองไม่ทัน ตัดวูบเดียว หลับไปตอนไหนไม่รู้ ? มาตื่นอีกทีตอนใกล้รุ่ง

เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เจริญพระกรรมฐาน แผ่เมตตาต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ก็คือวางกำลังใจว่า เราไม่เป็นศัตรูกับใคร ไม่ได้มาเบียดเบียนใคร แค่มาอาศัยสถานที่นี้เพื่อปฏิบัติธรรมชั่วคราวเท่านั้น สิ่งหนึ่งประการใดที่เป็นคุณความดี ขอให้ท่านทั้งหลายได้โมทนาด้วย แต่ถ้าหากว่าสิ่งหนึ่งประการใดที่ไม่ใช่ความดีความงามแล้ว ท่านทั้งหลายอย่าได้รบกวนเลย เพราะว่ายังเป็นพระใหม่ ยังเป็นผู้ใหม่อยู่ พูดง่าย ๆ ก็คือเป็นมือใหม่หัดเดินป่าเท่านั้น

เมื่อเข้าไปจนถึงสถานที่นั้น ก็พบกับความอัศจรรย์ของธรรมชาติ ก็คือว่าบริเวณนั้นมีความอุดมสมบูรณ์มาก พูดง่าย ๆ ก็คือว่า ชาวบ้านชาวช่องคล้าย ๆ กับบ้านนอกต่างจังหวัดของเรา แต่มีความสมบูรณ์เป็นพิเศษ ไม่ว่าจะไร่ จะนา จะสวน ล้วนแล้วแต่พืชผลสมบูรณ์กว่าบ้านเราที่ใส่ปุ๋ยใส่ยาเสียอีก

จนกระทั่งได้หลักจากเขาทั้งหลายเหล่านั้นว่า เขาออกมาทำบุญกับพวกเราบ่อย ๆ แต่ว่ให้สังเกตว่า ถ้าเขามา...อันดับแรกเลย จะนำอาหารที่เป็นมังสวิรัติมา หรือนำผักผลไม้มา ส่วนที่ขาดไม่ได้เลยก็คือกล้วย กล้วยของเขาจะหวีใหญ่มาก หวีหนึ่งอย่างน้อยมี ๑๖ ลูก ถ้ามาเป็นเครือ เครือหนึ่งอย่างน้อยจะมี ๑๓ หวีขึ้นไป