[เถรี]

ตรงส่วนนี้ต้องบอกว่า เราทั้งหลายต้องยอมรับด้วยว่า เรามีข้อบกพร่องอยู่ตรงไหน เมื่อผู้อื่นมาชี้ให้เห็นข้อบกพร่องนั้น เราก็ควรที่จะน้อมรับแล้วเอาไปแก้ไข แต่ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายไม่สามารถที่จะรับได้ เพราะว่าแบกตัวกูของกูเอาไว้มาก ท่านเองก็จะเป็นผู้ที่เสียประโยชน์ไปโดยปริยาย

เนื่องเพราะว่ามีบุคคลเมตตาชี้ขุมทรัพย์ให้ แต่ว่าท่านเองมิได้สนใจ ย่อมไม่ได้ขุมทรัพย์ทั้งหลายเหล่านั้นไปบริโภคใช้สอย สร้างความสุขสบายแก่ตนเอง เปรียบเสมือนกับบุคคลส่องกระจก พบเห็นด้านที่อัปลักษณ์ของตนเองแล้วรับไม่ได้ บางคนโกรธถึงขนาดทุบกระจกทิ้งไปเลยก็มี..!

ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้ ท่านทั้งหลายก็กระทำผิดไปจากสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอน ก็คือให้ละสักกายทิฎฐิ ความยึดมั่นถือมั่นในตัวตน และขณะเดียวกัน ก็ให้ละอติมานะ คือ ความถือตัวถือตนว่าเราเป็นผู้ใหญ่ เราเป็นผู้รู้ เราเป็นผู้บริหาร

ถ้าทำตัวในลักษณะนั้น มีผู้รู้ท่านเปรียบไว้ว่าเหมือนกับ "น้ำชาล้นแก้ว" ไม่ว่าใครจะพยายามเติมน้ำใหม่ลงไปเท่าไร ก็ไม่สามารถที่จะก่อให้เกิดประโยชน์ได้ เพราะว่าในเมื่อมีน้ำเต็มแก้วอยู่แล้ว เติมของใหม่ลงไปก็ล้นทิ้งเสียหายไปเปล่า ๆ

สิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสสอนพวกเราเอาไว้นั้นเป็นอกาลิโก ไม่จำกัดด้วยกาลเวลาหรือยุคสมัย ถ้าผู้ใดนำไปปฏิบัติ ก็ย่อมก่อให้เกิดประโยชน์แก่ทั้งตนเอง ทั้งหน่วยงาน ทั้งครอบครัว ตลอดจนกระทั่งถึงส่วนใหญ่ ก็คือประเทศชาติหรือว่าโลกด้วย ซึ่งจะมีแต่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเป็นไปในเฉพาะด้านดีเท่านั้น

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ก็คงจะเป็นภาระที่พวกกระผม/อาตมภาพทั้งหลาย จะต้องแบกรับและแก้ไขกันต่อไป เมื่อผู้รู้ชี้ขุมทรัพย์ให้แล้ว แม้ว่าจะต้องมือไม้จะต้องถลอกปอกเปิก ก็ต้องพยายามที่จะขุดขึ้นมาใช้งานให้ได้

วันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมทั้งหลายแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๙ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)